Polonaise
"We gaan het vanavond niet te laat maken hoor." Zowel vrijdag als zaterdag heb ik dat verschillende mensen horen zeggen. En toegegeven: ik heb het zelf ook daadkrachtig uitgesproken toen ik zaterdagmiddag weer een biertje aangereikt kreeg, terwijl ik de lichte kater van vrijdagavond nog aan het verwerken was. Maar het 'niet te laat maken' is eigenlijk een onmogelijke missie op Sluis- en Bruggenfeest. Als het gezellig is, het bier rijkelijk vloeit en er een leuke band speelt, dan is het voor je het weet ineens 1 uur.
En het wás gezellig! Zelfs zo gezellig dat ik op vrijdagavond zowaar verzeild raakte in een polonaise. En ik heb eigenlijk een ontzettende hekel aan polonaises.
Ik denk dat iedereen het weleens heeft meegemaakt: je let even niet op en je wordt ineens opgeslokt door een polonaise. Zo sta je nog écht gezellig een biertje te drinken onder de tent van 't Helletje; het volgende moment schuifel je plichtmatig achter een jolige stadsgenoot aan. Je kunt niet praten, je kunt amper drinken. Probeer maar eens te dansen in een polonaise, niet te doen. Je kunt niks. Behalve je als een mak schaap laten meezeulen in die mensenslinger, ondertussen nadenkend over wat je in godsnaam aan het doen bent en waarom je niet gewoon lekker staat te kletsen aan de bar.
Ik wist mezelf na een ongemakkelijk rondje over het terras van 't Helletje uit de polonaise te wurmen. Wel op een plek waar ik eerst niet stond en m'n vrienden dus ook niet. Ik maakte van de gelegenheid gebruik om naar de hossende mensensliert te kijken. En ik zag werkelijk alleen maar vrolijke mensen die aan het genieten waren! Iedereen zong mee met de muziek, er werd gedanst en gesprongen, totaal geen polonaiseleed hier! En dat maakte me blij. We vieren gewoon zorgeloos feest hier in Weesp.
En dat de trotse gastheer van 't Helletje net nog tot zijn ellebogen in het urinoir zat om een verstopping te verhelpen en nu vrolijk meeloopt in de polonaise – ja, handen op de schouders! – maakt dit feestje alleen nog maar mooier.