Monumentale vergissing
Eerlijk is eerlijk, en toegegeven. Afgelopen zaterdag heb ik de Weespermoppenroute langs de vijftien pronkjuwelen van de stad overgeslagen. Niet omdat onze rijke historie mijn belangstelling niet heeft. Welnee, als rechtgeaarde importmop ken ik mijn klassiekers, en ben ik ook op ons neoclassicistische stadhuis getrouwd. Op Open Monumentendag had ik gewoon een andere missie. Een die mij, na aanschaf van twee fijne kookboeken in onze nieuwe boekwinkel, naar de grote stad heeft gebracht. Waar ik mij vergaapte aan een paar magistrale haltes van de Noord/Zuidlijn en ergens tussen de cactussen op een hip houtig terrasje ben neergeploft om een fris gevarieerde vegetarische salade te eten. Dat dit stiekem een fluks en staand gegeten broodje haring was op de Cuyp doet natuurlijk wel iets aan mijn geloofwaardigheid af, maar ik wil met deze column nu eenmaal een bepaalde kant op. En nee, die heeft niets te maken met een voorliefde voor stekelplanten of een toffe terraslook, maar met iets wat ik op de kaart aantrof, waardoor mijn doorgaans vegetarische voorkeur als bij toverslag omsloeg in een neiging naar scherpe uitjes en zoute vis. Kijk, sommige klassiekers uit een eerder tijdperk hoef je niet generatie op generatie door te geven. Die veeg je het liefst meteen van de kaart. Om te beginnen met de 'salade geitenkaas', dat fossiele gedrocht dat al sinds jaar en dag als enige vega-optie de landelijke lunchkaarten bevolkt. Weg met dat van luiheid doordesemde aanbod, waarvan de verwezenlijking opvallend vaak gespeend is van elk greintje fantasie. Want meestal gaat het niet verder dan een bord vol repen kropsla, wat obligate olijven, drie schijfjes tomaat en een bonkige plak koelkastkoude kaas van de geit. Overgoten met ondefinieerbare olie of (o, gruwel) bedolven onder een plens wansmakelijke honingsaus, als een slecht gebracht excuus.
Nu overdrijf ik graag, dat weet je. Maar die monumentale vergissing heeft zijn tijd echt wel gehad. Dus knikker dat achterhaalde concept van de kaart af. Je struikelt tegenwoordig toch niet voor niets over de vuistdikke vis- en vleesvrije kookboeken, met recepten waarvan groenten gaan knisperen en kikkererwten gelukzalig staan te glimmen in hun pot.