'Langetermijnplanning is niks voor mij, je weet niet wat er morgen gebeurt'
Theo van Kan is nog steeds enthousiast over deze foto, in 1996 gemaakt voor het WeesperNieuws. "Dit is wie ik ben, in één beeld gevangen. Hier hoort een verhaal bij."
Dat verhaal volgt op deze pagina. De aanleiding is dat de ondernemer bijna 50 jaar in het vak zit. Maar welk vak is dat eigenlijk? Het wordt een gesprek over auto's, stenen, ondernemen en toch weer auto's. En denk niet dat dit een soort afscheidsinterview is, want Van Kan (71 jaar jong) is gedrevener dan ooit. We noemen het: een tussenbalans.
"Mijn aanstelling bij automobielbedrijf Jan van der Pouw in Weesp uit mei 1969. Alstublieft meneer." Een velletje papier markeert het begin van Theo van Kans carrière in Weesp. Voordat hij het weer dichtvouwt, zien we aan het adres dat Van Kan uit Delft komt en lezen we dat hij 125 guldens per week gaat verdienen plus 1% verkoopprovisie. Het plezier staat in zijn ogen als hij terugdenkt aan zijn eerste dagen als autoverkoper in Weesp. "Ik werd meteen naar een soort ondernemersbeurs gestuurd. Mijn opdracht was om mensen te leren kennen. Nou, dat lukte mij wel. Ja, goeie ouwe tijd…"
Presteren
Voordat we het weten zit Van Kan midden in zijn memoires. "Het automobielbedrijf zat aan de Achtergracht en aan de Nieuwstad. In 1980 kocht Jan van der Pouw Villa Casparus om het autobedrijf daar te vestigen." Hij vertelt in sneltreinvaart verder en komt dan op het punt dat hij de mogelijkheid kreeg geboden om het automobielbedrijf van Van der Pouw over te nemen. "Ik zal je dit vertellen: dat hebben ze nog een paar keer aan mij moeten vragen. Uiteindelijk deed ik het toch. Ik heb nu eenmaal de drang om te presteren."
Wacht, die schrijven we even op: Theo van Kan heeft de drang om te presteren. "Zou niet elke ondernemer dat in zich moeten hebben? Geld heb ik nooit nagestreefd. Leuke dingen doen, dat is altijd mijn drijfveer geweest. En daar ben ik niet armer van geworden nee."
Monopoly
Van Kan kocht later ook het onroerend goed, Villa Casparus dus. Daar hoefde je toen geen miljonair voor te zijn. Het landgoed had zijn glans verloren en de aanbouw ten tijde van fietsfabriek De Magneet had het object geen goed gedaan. "Ik sloot een deal met aandeelhouders en financiers." Zo werd de autoverkoper ineens ontwikkelaar. "Hoe ik dat deed? Gewoon, anderen erbij halen die er wel verstand van hebben. Dat heb ik mijn hele leven zo gedaan." Dan beginnen de ogen weer te stralen. "Als kind was ik al gek op Monopoly. Nu doe ik dat in het echt. Het gaat ook weleens mis. Dan ga je diep hoor. Maar ik heb altijd gezegd: als je als ondernemer klappen krijgt, ben je daar zelf verantwoordelijk voor." We horen in dit gesprek wel meer van die wijsheden. 'Je moet niet vechten als je niet kunt winnen'. Sommige zijn Cruijffiaans: 'Ik hoef niet te winnen, als ik maar niet verlies'.
Theo van Kan is nu 71 jaar jong, man in bonis, eigenzinnig en nog immer gedreven. Wat wil hij nog? "Lekker leven. Dus niet thuiszitten. Ik blijf werken. Ik vind werken leuk. Ik vind mensen leuk. In Loenen ben ik bezig met een winkelcentrum te bouwen. Ik Weesp heb ik het pand van Bakels gekocht. Wat ik daarmee ga doen? Weet ik nog niet." Ook een winkelcentrum? Een glimlach. "Wie weet wat de mogelijkheden hier zijn…" Duidelijk is dat zijn toekomst in de stenen zit. Want, zegt hij: "Alle onroerend goed in Weesp is in één klap 20% meer waard geworden doordat we straks bij Amsterdam horen."
'Hoe? Door iemand erbij te halen die er wel verstand van heeft'
Droomauto
Het pand van Car Service Direct aan de Hogeweijselaan verkoopt Van Kan aan de buren van Nodema. Er staat nog niks vast, maar ergens in de komende twee, drie jaar draagt Van Kan zijn autobedrijf over. Want één ding zullen we hem nooit meer zien doen, zo bezweert hij: een auto verkopen. De allerlaatste auto die hij verkocht - en nu zullen de lezers die Van Kan goed kennen van hun stoel vallen - is zijn bordeauxrode Peugeot 504 cabriolet uit 1972. De enige auto die je niet van hem kon kopen. "Toen ik begon, was dat mijn absolute droomauto. In 1988 kon ik hem kopen. Mijn droom kwam uit. In de afgelopen dertig jaar hebben vele autoliefhebbers mij gevraagd wat ik ervoor moest hebben, maar ik zei altijd: hij is niet te koop."
Als die fraaie Franse cabriolet voor deze ondernemer altijd symbool heeft gestaan voor het bereiken van je dromen, moeten we dan nog iets filosofisch zoeken achter de verkoop ervan? "Laten we het anders zeggen. Ik ben een zeer gedreven man met maar één probleem: ik ben 71. Ik ben gezond, voel me jong, hoef niet met stenen te sjouwen en ik heb geestelijke rust en een goede partner. Maar hoe je het ook wendt of keert: ik heb meer dagen achter mij dan voor mij. Dus kijk ik naar wat ik de komende vijf jaar nog graag wil blijven doen." Er dan volgt nog een typische Van Kan-uitspraak: ''Maar ja, langetermijnplanning is niks voor mij, want je weet nooit wat er morgen gebeurt. Je spreekt iemand en van het een komt het ander. Je kunt er nog niks over opschrijven, maar ik ben bijvoorbeeld bezig met ontzettend leuke dingen waarvan ik vorige week niet eens wist dat ze bestonden."