Opluchting
Op weg naar de trein belandde ik laatst - door de vervroegde aanvang - per ongeluk in de zee van opgewonden kinderhoofdjes die gepaard gaat met de intocht van Sinterklaas. De welbekende en uitbundig versierde 'Spaanse' driemaster met daarop de Sint en een horde uitzinnige pieten voer de Kom in en werd door een vrolijke meute van ouders en kinderen uit volle borst toegezongen. De spanning en sensatie knetterden zo verwachtingsvol door de lucht, dat ik besloot een trein later te nemen om er even van te genieten. Al slurpend aan een bekertje lauwe glühwein kon ik als kinderloze poezenmoeder smakelijk lachen om die tot in de puntjes uitgevoerde voor-de-gek-houderij van dit jaarlijks terugkerende kindercadeaufestijn. Plotseling ontwaarde ik tussen al die roodaangelopen appelwangen de wapperende manen van manlief L. Hij boog het grijze hoofd voorover en voordat ik hem in het gedrang kwijt zou raken, hobbelde ik zo goed en kwaad als het ging op hem af. Net terug van zijn dagelijkse kop koffie bij Toet zei hij iets geruststellends tegen het zoontje van vrienden dat, aan zijn bedremmelde gezichtje te zien, zopas van zijn geloof was gevallen.
Ook ik heb als kind rotsvast in de goedheiligman geloofd en vol overgave liedjes bij onze gaskachel gezongen en er schoenen vol wortels voor neergezet. Dat wij de volgende dag steevast hutspot aten, was gewoon toeval. Al knaagde het wel aan mij dat ik Amerigo nooit over de daken hoorde klossen terwijl ik toch cadeautjes kreeg. Ook de manier waarop Piet heelhuids langs de waakvlam door dat kleine kachelklepje kroop bleef voor mij een wonderlijk mysterie. Tot de dag dat ik achter de collectieve kinderleugen kwam. Niet dat daar veel verdriet bij kwam kijken: mij werd beloofd dat de cadeautjes zouden blijven komen. Maar dan zonder de psychologische dreiging van die ellendige zak van Sinterklaas met onderin die weerzinwekkende dikke plak. Mierzoet walmend naar omgesmolten oude suikerbeesten was die in mijn verbeelding uitgegroeid tot een suikerspinnig moeras waaruit kleverige draadharige vingers grijpgraag naar stoute kindertjes klauwden. Je snapt: dáár heb ik dus geen traan om gelaten, maar van opluchting was die dag zeker sprake.