Frisse wind
In aanloop naar Pasen zorgde een acute aanval van lente voor een ware wervelstorm in huize Boom. Letterlijk elk stofje werd door mij uitgeplozen en werkelijk elk hoekje werd uitgekamd. Ook de bontjassen van de katten moesten eraan geloven. Je snapt dat ze zeer uithuizig zijn sindsdien. Daarna werd het tijd om de kwast te hanteren. Dat gebroken wit in onze huiskamer schreeuwde gewoon om een nieuwe nuance. Dus stapte ik met manlief kordaat de plaatselijke verfmenger in de Slijkstraat binnen. Even snel een frisse kleur kiezen en wegwezen, was het idee. Wist ik veel dat ik daar in een kleurenklucht zou belanden die de lever deed schudden. Enkel en alleen omdat die verfnamen van nu behoorlijk op mijn lachspieren werkten. Want waar ik normaal gebruikmaak van RGB-kleurcodes in cijfers en letters, kon ik hier kiezen uit een waaier van woorden waarvan de wortels overduidelijk in de provisiekast lagen en in de (al dan niet menselijke) natuur. Bij benamingen als lichtpuntje, rijst, suiker en kokos begon het al op te borrelen in mijn buik. Om niet in lachen uit te barsten wiebelde ik even met mijn tenen. Maar na één blik op het groen hield ik het niet meer binnen en stond ik keihard te schateren bij het schap. Die kleur had de grazige weide verlaten en werd nu als vloedlijn, zeepkruid en struikje en als adder en augurk aangeprezen. Een frisse wind ja, maar niet van het soort dat ik zocht. "Kijk even bij de blues en de aqua's", gooide klusmaster Bert van achter zijn toonbank nog wat olie op het vuur. "Volgens mij staat-ie ergens in de buurt van tyfoon, gruis en zeezicht, tussen ijsbeer en vlucht, als ik me niet vergis." Ik stikte zowat van het lachen en pieste nog net niet in mijn broek. Het is dat manlief mij wees op focus, tempo en wenselijk, met een blik die boekdelen sprak. Ik herpakte mijzelf en trok na nog wat geproest en gegiebel twee kleurstalen uit het rek. Om thuis nog nahikkend te besluiten dat wenselijk het toch won van visje, snoes en waarheid. Waarmee in ons huis een blauwe periode aanbrak.