Ren je hot
"Hardlopen is verschrikkelijk." Aldus ik, standaard vóór elk hardlooprondje. Als de bank zo heerlijk zit (lees: ligt) en de kussens mij zelfs al als 'eigen' hebben geaccepteerd, moet ik mezelf dwingen om m'n hardloopschoenen aan te trekken en toch te gaan. Hardop vraag ik me dan af: "Waarom doe ik mezelf dit aan?!" Maar eigenlijk weet ik het antwoord al. Want: "Hardlopen is heerlijk." Aldus ik, standaard ná elk hardlooprondje.
Hardlopen is hot. Vroeger – hier spreekt oma – trok je gewoon de deur achter je dicht en ging je hollend op pad. Maar tegenwoordig is 'gewoon hardlopen' echt 'mega on-cool' en 'OMG zo random'. Het moet avontuurlijker en out-of-the-box. Wil je vies doen? Doe een mudrun! Wil je wat meer kleur in je leven? Doe een colourrun! Wil je van de gebaande paden des levens? Doe een trailrun! Wil je moeilijk doen? Doe een obstacle-run! Je kunt er zelfs voor kiezen om iemand om de minuut in je oor te laten tetteren: "Ga zo door, ik ben fier op u!" Mijn hemel, wat is er gebeurd met gewoon een stukje rennen?!
Goddank doorbreekt Weesp deze gekkigheid. Want 'gewoon' een rondje rennen kon hier natuurlijk al, maar het is nu nog makkelijker geworden met de nieuwe gemarkeerde hardlooproute rondom Weespersluis. En eerlijk is eerlijk, ik heb de route nog niet gedaan, maar het idee dat de route er is, vind ik al prachtig. Plus: aanstaande zondag (12 mei om 9.30 uur start bij de Ossenmarkt #nospon) is pas de officiële opening van de route. Dus ik wil het niet spoilen voor mezelf door al eerder te gaan.
Gewoon rennen is voor mij sowieso altijd al hot. Dat wil zeggen: al na 500 meter begint het grote zweten en na een paar kilometer is menig tomaat jaloers op mijn gelaatskleur. Als ik op zondagochtend al mijn moed heb verzameld om te gaan rennen en net doe alsof ik de avond ervoor niet een miljoen wijn heb gedronken, heb ik wat mij betreft geen modder, verfpoeder of obstakels nodig om even goed te zweten. Ik ren mezelf wel hot.