'Hé Karel niet weggaan, dat meisje vraagt naar je'
WEESP Het was een warme junidag in 1953, de familie Taling uit Weesp was een dagje naar Zandvoort. Net toen Karel wilde gaan, trok zijn broer hem aan zijn zomerse jasje. "Hé joh, dat meisje vraagt naar je." Het meisje was Hanny uit Amsterdam. Begin augustus vieren ze hun 60-jarig trouwfeest.
Speciaal voor de foto in de krant hebben ze hun nette kleding aangetrokken. Ze vertellen hun verhaal in hun woning aan de Beatrixlaan waar ze al hun hele gezamenlijke leven wonen. "We kochten het in 1958, hebben het een jaar verhuurd en pas nadat we in 1959 trouwden zijn we erin getrokken", vertelt Karel. Voor Hanny was het behoorlijk wennen, in dat kleine stadje Weesp. "Ik was Amsterdam gewend. Voor mij was Weesp een dorp. Ze hadden hier niks." Mede hierdoor speelde er bij Hanny de nodige heimwee op. Karel maakte zich daar best wat zorgen over. "Ik werkte als automonteur bij Citroën op het Stadionplein in Amsterdam. Als ik aan het einde van de middag in mijn 2CV terug naar Weesp reed, kwam ik op de Gooilandseweg vaak Hanny tegen, die met haar moeder in omgekeerde richting nog even naar Amsterdam ging. Thuis schilde ik de aardappelen en zorgde dat het eten klaar was als Hanny rond etenstijd weer terug was." Zo zorgde Karel ervoor dat Hanny langzaam kon aarden in Weesp. "Nu zou ik nooit meer terug willen naar Amsterdam", zo zegt ze nu beslist.
De Beatrixlaan was in die tijd een nogal sjieke bedoening. "Een kakbuurt", in de woorden van meneer en mevrouw Taling. "De buren keken raar op toen ze vernamen dat Hanny in Volendam als kleuterleidster werkte", weet Karel nog. "Moet jouw vrouw werken?, vroegen ze dan. En als ik mijn deur stond te schilderen, vroeg een buurman waarom ik voor dat werk geen schilder had gebeld. De meeste buren van toen konden niet wachten tot ze naar Bussum konden verhuizen." Hanny vult aan: "Maar nu is dat heel anders hoor. Het is een hele leuke buurt, we hebben ze allemaal uitgenodigd voor ons feest."
Vreugde en verdriet
Gevraagd naar wat Karel voor haar dé man maakt, noemt Hanny de ijver en vlijt die hij zijn hele leven al aan de dag legt. Op zijn beurt roemt Karel het gastvrouwschap van Hanny. "Ze is altijd attent. Als er visite is, nou dan waan je je in luilekkerland." In de afgelopen 60 jaar samen is er ook een groot verdriet opgetreden. Karel en Hanny bleven kinderloos en dat hadden ze graag anders gezien. "Helaas. Maar je hebt er niets over te zeggen hé?", zegt Hanny. Het verklaart waarom Karel en Hanny veel contact hebben met hun (achter-)neven en nichten. Een deel van de familie woont in Duitsland, want de moeder van Hanny was een Duitse. Ze komen allemaal twee dagen naar Nederland om het 60-jarig huwelijk van hun oom en tante te vieren. Op de eerste dag staat volgens familietraditie een fietstochtje op de Veluwe op het programma, de volgende dag is er een feestelijke maaltijd in de Hogeweijk. "Dat is op een zondag, dus wij gaan zelf eerst 's morgens nog naar de mis", zegt Hanny.
Kortaf
Wie ontbreekt in het feestgedruis is de burgemeester. Normaal gesproken zou hij langskomen met een bos bloemen, maar hij komt er in Huize Taling even niet in. "Vorig jaar had ik een afspraak met de burgemeester over een in mijn ogen onterechte bekeuring. Toen ik bij het stadhuis kwam, bleek hij een dubbele afspraak te hebben. Hij stond mij toen heel kort en kortaf te woord. Daar ben ik nog boos over", zegt Karel. "Nee hoor, die bloemen mag hij houden", zo staat Hanny vierkant achter haar man.
Wie ontbreekt is de burgemeester, die komt er hier niet in
Bijna zeventig jaar na die warme dag in Zandvoort, schijnt de zon nog regelmatig in het leven van Karel en Hanny. De jaren van kamperen en fietsen, zoals ze ontelbare vakanties samen gedaan hebben, liggen achter hun. Maar de prachtig verzorgde voor- en achtertuin verraden wat na al die jaren nog altijd hun gezamenlijke passie is.