Stephanie Prinssen is tekstschrijver en yogadocent. Volgende week op deze plek: huisarts Hans Burggraaff.
Stephanie Prinssen is tekstschrijver en yogadocent. Volgende week op deze plek: huisarts Hans Burggraaff.

Verbroedering

Tijdens een heerlijk klusweekje op de finca van vrienden, oftewel een boutiquehotel-in-ombouw ergens in de bergen aan de Costa del Sol, kwam ik op een eigenlijk al stokoud verbindend inzicht. Niet omdat ik daar millimeter voor millimeter heel meditatief een muur heb af lopen bikken. Nee, eigenlijk kwam ik erop door het tegen beter weten in tijdens de siësta schilderen van een raamkozijn. In de bloedhitte schoot ineens het gezegde ‘Alleen Duitsers en honden lopen in Spanje na twaalven op straat’ door mijn hoofd. Ik keek eens goed naar mijn verfkwast en zag tussen blik en kozijn de aanwezige oplosmiddelen letterlijk verdampen. Ze hebben gelijk. Dit was kaaskoppig gekkenwerk. Ik kliederde het klusje af, pakte mijn boek en pikte de laatste hangmat in. Van lezen kwam niet veel. Want wat is er nou lekkerder dan soezen op het geluid van de cicaden? Ook het resterende vrouwvolk had zich al daaraan overgegeven. En de mannen? Die dus niet. Die vonden het een geweldig idee om bij een graad of 33 in de volle zon een muur te slopen en weer op te bouwen. Zij liever dan ik, dacht ik nog, en wiegde loom heen en weer in mijn avocadoboom. Toch kon ik het niet nalaten naar ze te kijken. Het boek ‘Men without Women’ van Murakami kon nog wel even wachten. Hier werd namelijk niet alleen hard gewerkt. Nee, hier werd keihard samengewerkt. Hier werd on the job metselen geleerd. De regisseur en de schrijver gingen naadloos over in vaklui en speelden perfect op elkaar in. Er werd gesjouwd en gezweet, en dat allemaal zonder morren. Het leek wel topsport. Vandaar dat ik niets anders kon dan concluderen dat doe-het-zelven net zo verbroedert als sport dat kan (en eten, overigens). En van die twee heb ik afgelopen zondag weer dubbel en dwars kunnen genieten bij de kwarttriatlon. Die wij aangrijpen voor de traditionele brunch op ons terras aan het water. De verhoudingen moge duidelijk zijn: hier wordt niet gesport maar gesupport. En ja, ook volgend jaar klappen, joelen en juichen we alle bekende en onbekende triatleten weer naar een snelle finish toe.