Shopaholic
Schaam ik me omdat de PostNL-bezorger m’n naam weet en me soms al roept als hij me op straat ziet lopen en hij een pakketje voor me heeft? Best wel.
Laten we vooropstellen dat ik het liefst mijn spullen koop bij lokale winkeliers. En dat ik geen shopaholic ben. Ik koop niet om het kopen. Maar – for the record – ik word wel blij van kopen.
Laatst bedacht ik dat mijn schoenencollectie niet compleet was zonder opvallende slangenprintlaarzen. Hup, actie dus. Bij Stoute Schoenen hadden ze niet wat ik in m’n hoofd had. M’n stemming daalde. Ik wilde die laarzen. Wat rondklikken op het www en een iDeal-betaling later was mijn stemming weer opperbest. Precies de laarzen die ik wilde zouden binnen 24 uur mijn kant op komen. Toen ik de volgende dag de PostNL-bezorger met een grote doos onder zijn arm ‘Nora!’ hoorde roepen, kreeg ik een euforisch gevoel dat groeide bij het uitpakken van de doos. Totdat ik ontdekte dat de trui die ik en passant ook had gekocht tijdens dezelfde shopsessie (oeps) me totaal niet stond en ik dus retour moest sturen. Mehhhh, gedoe, nog meer CO2-uitstoot, stom. In een fysieke winkel was me dit niet overkomen.
Deze wijze levensles nam ik mee naar de pop-up mega alles-is-afgeprijsd final sale van afgelopen weekend op Nieuwstad 12. Een trui zo zacht en minstens zo aaibaar als een puppy schreeuwde om m’n aandacht. Ik wurmde me een pashokje in en paste de trui, die direct aanvoelde alsof ik erin geboren had moeten worden. Een man met een handtas (vermoedelijk van zijn shoppende vrouw, maar no judgement als het zijn eigen tas was) zei spontaan: “Mooi hoor!” Kijk, dat wilde ik horen. “Maar misschien maakt die kleur je wel een beetje bleek", vervolgde de handtasman. Wat?! Dat wilde ik niet horen. Gelukkig kwam vanuit de kledingrekken Karin Wesselman tevoorschijn om me te verzekeren dat de trui me fantastisch stond. En zij heeft er verstand van, toch? Sorry meneer met het handtasje... Ik pakte m’n portemonnee en kocht in de uitverkoop niet alleen een trui, maar ook instant happiness.