Mijn hemel
Een bijkomstigheid van mijn werk is dat ik vrijwel overal mijn laptop kan openklappen om aan de slag te gaan. Dat komt er vaak op neer dat ons huis een dubbelrol heeft als woon- en werkplek. Nogal in mijn nopjes omdat ik niet hoef te racen voor de trein, niet door een plensbui hoef te fietsen en geen bakfietsouders met jengelende koters hoef te ontwijken, versleep ik mezelf elke ochtend van bed naar woonkamer. Als ik alleen thuis ben, werk ik een paar uur in m’n ochtendjas of huispak, om me rond lunchtijd normaal aan te kleden. Of niet, want waarom zou je leuke kleren aantrekken en optutten als toch niemand je ziet? Maakt een vallende boom geluid als niemand het kan horen?
Laatst, het was een donderdagochtend, zat ik in zo’n setting thuis te werken. Tot de deurbel ging. Een oudere heer in een lange jas en een kind van pak ‘m beet negen jaar stonden voor de deur. Het jochie bladerde druk in een bijbel en de man zei: “Dit is Micha en hij wil u graag wat voorlezen en vertellen.”
Door de onverwachte situatie – want waarom bellen een oude man en een kind met een bijbel op donderdagochtend bij willekeurige huizen aan en hoezo is dit kind niet op school – vroeg ik vrij obligaat: waar gaat het precies over? Terwijl ik natuurlijk beter had kunnen zeggen dat ik druk was, want dat was ik.
Het jongetje staarde zonder iets te zeggen schuin naar beneden. Dit zou te maken kunnen hebben met de blotebenensituatie waarin ik verkeerde. “Micha heeft een boodschap van God.” De man duwde het jongetje een beetje in mijn richting. “Hij wil vertellen wat het doel van het leven is.” Ondertussen begon het kind weer haastig in zijn bijbel te bladeren.
Na een inwendig ‘mijn hemel’ heb ik uitgelegd dat ik daar geen tijd voor had, omdat ik andere dingen te doen had. Terwijl de man hem bij de hand pakte, keek het jochie me aan. “U gaat zich zeker aankleden nu.” En daarmee had Micha me toch een (kortetermijn)doel van het leven aangereikt.