Nieuwe normaal
In het begin van mijn huisartsenpraktijk raadde ik een patiënte, die slecht ter been was, het gebruik van een rollator aan. Tijdens een huisartsencongres in de Verenigde Staten had ik daar kennis mee gemaakt. Ik herinner me haar reactie nog goed: dat ging ze natuurlijk niet doen! Dat was toch niet normaal? Als enige in Weesp met een rollator gaan lopen? Ze keek wel mooi uit. Nu is het rollatorgebruik in Weesp normaal geworden. Inmiddels zitten we midden in een coronacrisis. Veel dingen die we voor onmogelijk hielden, zijn heel gewoon geworden. Was er vroeger één patiënte in mijn praktijk die ik geen hand mocht geven - ik mocht wel haar kinderen op de wereld zetten en bij haar een spiraaltje plaatsen. Tegenwoordig geef ik niemand meer een hand! Als ik iemand in de praktijk of thuis zie, zwaai ik, knik ik of ik geef een elleboog. En… ik heb nog nooit zobveel gebeeldbeld. Er ontstaat een nieuw woord: het beeldbelspreekuur! Ging ik vroeger in een mooi weekend eropuit, nu blijf ik in de tuin en maak een klein ommetje. Voor Koningsdag maakte ik, op aandringen van mijn eega, een uitzondering: naast de livestream van de Oranjevereniging, een groter rondje. Ongemakken van het coronavirus? Veel lezers kennen ellendiger en verdrietiger gevolgen van het coronavirus. Eenzaamheid bij ouderen valt daar ook onder. Dat is toch eigenlijk niet vol te houden!
De volgende verandering komt er alweer aan. In Weesp is daar nu nog vrijwel niets van te zien: we gaan op grote schaal mondkapjes dragen. Waarom we dat nu nog niet doen? Omdat er in Nederland nog steeds veel te weinig mondkapjes zijn. Ook omdat we zelf dat soort dingen in Nederland niet maken. Er wordt gelukkig hard aan gewerkt, maar de tekorten zijn er nog steeds. Vooral in de zorg. Daar gaat verandering in komen! Ik verwacht dat het niet lang duurt of mensen in Weesp die geen mondkapje dragen, vallen uit de toon. Dan wordt dat het nieuwe normaal, ook in Weesp. Net als nu de anderhalve meter afstand en het rollatorgebruik.