Hoe ouder, hoe meer hij zijn hart volgde
WEESP Dichter Lykele Zwanenburg is op 72-jarige leeftijd overleden. Hij was al langer ziek.
Lykele bracht twee poëziebundels uit en dichtte ook vaak over Weesp. Zijn eerste bundel Meester, ik heb geen boek dateert uit de tijd dat hij docent Frans was op een middelbare school in Amsterdam. Hij stond erom bekend dat hij zijn leerlingen uitdaagde met gedichten en bij zijn pensionering gaf de school de verzameling uit in een bundel. De tweede bundel, Op de vierkante centimeter, verscheen in 2013. De natuur en de Franse lied- en rapcultuur vormden toen de inspiratiebron. "Dat zal ook wel te maken hebben met ouder worden. Remmingen vallen weg en ik volg steeds vaker mijn hart", zei hij destijds tegen het WeesperNieuws. In overleg met zijn grote liefde Tilly Diemer plaatsen we twee Weesper gedichten.
Kwatrijn voor Weesp
Het stadje is, van gracht tot gracht
groter en kleiner dan je dacht.
Een plein heet er Het Kleine Plein
Dat moet wel een groot stadje zijn.
Het carillon
Wie weet er nog hoe het begon?
Iemand die er niet tegen kon,
voor wie het klonk als een kanon,
die slapen moest op mogadon.
Hij kocht een heteluchtballon
en zweefde naar de noorderzon.
Dat was de schuld van ’t carillon,
het carillon, het carillon.
Ooit sliep men als een blok beton:
van Grote Kerk tot aan ’t station,
geen Weesper die niet slapen kon.
Dat gold voor Karel, Til en Ton
en voor zijn tante Marion,
die al haar kwalen zelf verzon,
maar dol was op het carillon,
het carillon, het carillon.
Wie tegen is kent geen pardon
met minnaars van het carillon.
Misschien wordt dat nog eens de bron
van een heel bloed’rig feuilleton,
dat telkens weer opnieuw begon:
de Grote Slag die niemand won,
de slag om ’t Weesper carillon,
het carillon, het carillon.