Waar was jij?
In de tijd dat corona nog gewoon een biermerk was – het lijkt een ander leven - gebeurden er ook dingen die de wereld op z’n kop zetten. Grote gebeurtenissen met zulke enorme consequenties dat iedereen nog weet waar hij of zij was toen het gebeurde. Laatst vroeg mijn man waar ik was op 11 september 2001 toen de Twin Towers instortten. Ik weet het nog precies: ik zat in de zesde klas van het Coornhert Gymnasium in Gouda. Met een groepje vrienden stond ik in de hal toen de claviger verbijsterd aan kwam lopen om het 9/11-nieuws te vertellen. En mijn man? Hij was toen op huwelijksreis in Portugal. Jawel. Een ander leven zoals ik al zei.
Ik weet ook nog precies waar ik was toen ik het bericht over het neerstorten van MH17 in 2014 hoorde (op de Groene Punt, ik had net een duik in de Vecht genomen) en waar ik was toen ik hoorde dat André Hazes was overleden in 2004 (bij mijn studentenbaantje op het Circuit van Zandvoort). Dat laatste herinner ik me niet omdat ik de gebeurtenis zo ingrijpend vond – met alle respect – maar omdat een vriendin me in paniek belde en huilerig ‘André is dood!’ riep. De enige reactie die toen in me opkwam was: “Welke André?”
Zo’n ‘in je geheugen gegrift moment’ blijkt een flashbulb memory, een flitslichtherinnering, te heten, aldus het internet. Het overdonderende verrassingseffect van groot nieuws zorgt ervoor dat je het moment beter onthoudt. Helemaal als het ook persoonlijke impact heeft.
Nu ik dit weet, vermoed ik dat iedereen aan deze bizarre coronatijden ook flashbulb memories overhoudt. Zo weet je vast nog waar je was toen Rutte op zondag 15 maart de intelligente lockdown aankondigde (misschien net als ik: thuis op de bank, kijkend naar de persconferentie). Zeer waarschijnlijk is deze complete coronacrisis een tijd die we allemaal nooit zullen vergeten. Maar als over twintig jaar aan wie dan ook de vraag wordt gesteld waar hij of zij was tijdens de coronacrisis in 2020, dan kan iedereen hetzelfde antwoord geven: thuis.