Verdachte kuch
En toen begon ik ineens te hoesten. Hoewel, ineens: dochter Roos blafte al een paar dagen en ook Jurres stem klonk schor. Ik weet het aan de koude wind die hier altijd over het erf raast en onze naïeve instelling om desondanks toch alleen een shirtje aan te doen. Dom. Want in deze tijd is geen enkele kuch onschuldig, zéker niet als je er ook hoofdpijn bij krijgt. Ik moest mijn verantwoordelijkheid nemen: de komende dagen zou ik niet in de winkel aan het werk gaan. Net nu het zo druk was, net nu ik collega Wendela zich drie slagen in de rondte zag werken om de Weesper Box te vullen en de voorraad in de winkel bij te houden.
Dat voelde stom.
Ik besloot wat achterstallig computerwerk en de sociale media te doen. Met de kinderen op schoot, want tja: de oppas mocht ook niet meer komen. En de kinderen mogen niet hoestend naar school. Wat een tijd. Fijn dat iedereen met klachten aan de luchtwegen vanaf 1 juni direct getest kan worden; dat geeft zo veel meer duidelijkheid. Zo veel minder stress. Al draag ik mijn rottige hoestje sowieso liever aan niemand over; of ze nu corona heet of niet.