Deel 7: Verdacht
Vorige week
De wormen die de kinderen wilden gebruiken om een nieuwe huurder af te schrikken hadden een tegenovergesteld effect. Herr Günther had er een handvol van opgegeten.
Anne en Harold zaten op de vensterbank in Annes kamer. Van daar konden ze de hele tuin overzien. Herr Günther was nog niet wakker. Anne zat al vanaf zes uur die ochtend op wacht om het gastenhuis in de gaten te houden. Inmiddels was het tien uur. De gordijnen waren nog steeds gesloten. Wat kon die man lang slapen. Spionage bleek behoorlijk saai als de verdachte in kwestie niets anders deed dan in bed liggen. Gelukkig was Harold een uur geleden gekomen en had Anne afgelost zodat ze beneden snel wat boterhammen en een zak chips had kunnen halen. Ze keek op haar telefoon. Geen bericht. Waar bleef Ersan? Anne deed verder verslag van wat er gebeurd was. Suus en Guus hadden Anne een dag huisarrest gegeven en haar op het hart gedrukt dat er veel meer straf kon volgen als Anne het in haar hoofd haalde Herr Günther verder lastig te vallen. Ze waren zelfs zo ver gegaan dat ze contact hadden opgenomen met de ouders van Ersan en Harold. Contact opnemen met andermans ouders is zo ongeveer het gemeenste wat ouders kunnen doen. Suus en Guus hadden dat één keer eerder gedaan toen de kinderen in groep vier zaten en Suus erachter was gekomen dat de drie een nachtelijke roeitocht van Muiden naar Pampus aan het plannen waren. Achteraf gezien was dat misschien inderdaad een beetje een gevaarlijke onderneming geweest voor een paar acht-jarigen. Dus in die zin was het niet echt gemeen geweest. Maar dit? Dit was je reinste ouder-verraad. Harolds ouders en die van Ersan hadden op hun beurt hun zonen op hun donder gegeven. Intussen had gisteren die Herr Günther met z’n hele hebben en houwen zijn intrek genomen in het gastenverblijf. Elke vezel in Annes lijf vertelde haar dat hij niet te vertrouwen was. Dat hij Verdacht was met een grote V. Harold moest toegeven dat de man nogal merkwaardig was. Maar dat Günther zonder blikken of blozen die meelwormen had opgegeten, dat had ook wel weer iets stoers. Stoer? Anne snapte niet dat Harold zich zo makkelijk liet misleiden. Die gast had iets kwaads in de zin. Dat wist ze instinctief. En vroeger zou ook Harold dat instinctief geweten hebben. Het nare gevoel bekroop Anne weer. Wat was er met Harold aan de hand? Hij deed echt zijn best een waardig Verbonds-lid te zijn, dat merkte Anne en dat stelde ze ook op prijs. Maar toch was de band tussen hen niet meer zoals die vroeger geweest was. Anne wilde net iets zeggen toen beneden doodleuk Herr Günther door de poort de tuin kwam binnengestapt. Annes ogen werden groot. Hoe was dit mogelijk. Die man moest voor zessen al weggegaan zijn! Zou hij de hele nacht op pad zijn geweest? Harold was nu ook opgewonden. Dit was inderdaad best verdacht. Eindelijk kwam daar ook Ersan. Precies op het goede moment. Hij liet zijn fiets in het gras vallen en knoopte een gesprekje aan met Herr Günther, die zijn sleutel in het slot van de tuinhuisdeur stak. Anne en Harold keken goedkeurend toe hoe de twee minuten lang met elkaar in gesprek waren. Ze zagen hoe Ersan zelfs een paar keer lachte om iets wat Günther zei. Fantastisch: dit was wat je van een Verbonds-lid mocht verwachten. Gezellig met de vijand mee keuvelen om zo veel mogelijk informatie te ontfutselen. Ersan kreeg Günther zelfs zo ver dat hij zijn vuist ophield voor een boks. Harold en Anne grinnikten. Op meester Jonathan na kenden de kinderen eigenlijk geen volwassene die een fatsoenlijke boks kon geven. En de boks van Herr Günther zag er behoorlijk sneu uit. Magnifiek! Anne en Harold wachtten ongeduldig tot Ersan de kamer binnen zou komen. Eindelijk ging de deur open. Ze keken Ersan verwachtingsvol aan. “Wat een onwijs coole gast, die huurder van jullie,” zei Ersan terwijl hij in een bean bag neerplofte. Anne was met stomheid geslagen.
Volgende week
Anne komt iets te weten over Herr Günther dat ze stiekem liever niet had geweten.