In m’n blootje
Je hebt twee soorten mensen: het soort dat van ‘een dagje sauna’ houdt en mensen die niks van de sauna moeten hebben. Ik behoor tot de eerste groep. Een middagje naar de sauna vind ik best heerlijk. Behalve al die blote mensen, want daar moet ik elke keer weer aan wennen. Nu heeft Weesp natuurlijk een ontzettend mooie sauna binnen handbereik, maar de twee keer dat ik daar geweest ben, zat ik letterlijk met geknepen billetjes. Want het zal je maar gebeuren dat je butt naked ligt te zweten op je handdoekje en dat je ineens een bekende tegenkomt… Mijn hemel. Niemand wil herkend worden in de sauna lijkt me.
M’n saunaliefde zat er overigens al vroeg in. Toen ik een jaar of tien was schreef ik een brief aan ‘Geef Nooit Op’, het tv-programma waarin Peter Jan Rens kinderwensen in vervulling liet gaan. Mijn wens was om in een Finse sauna te zitten en daarna af te koelen in de sneeuw. Hoe kom je erop, vraag je je nu waarschijnlijk af? Dat vraag ik me ook af. Want ik heb dus letterlijk aan Peter Jan Rens in een brief gevraagd of hij met me in de sauna wilde zitten. Gênant! Was er geen volwassene die me kon tegenhouden?! Pap? Mam?
Onderdeel van het programma was namelijk ook dat Peter Jan Rens zich samen met het kind ging verkleden: ‘Mag ik twee saunapakken, laat het doek maar zakken!’ Brrr, goor. Overigens was Peter Jan Rens toentertijd nog gewoon een leuke meneer Kaktus, maar toch. Blijkbaar vond de redactie van Geef Nooit Op mijn wens ook een beetje ongemakkelijk, want ik heb nooit reactie op mijn brief gekregen. Pfieuww.
Afgelopen week kon ik mijn saunahart ophalen en daarvoor hoefde ik niet eens naar een Finse zweethut. Onze zolder en – godbetert – de slaapkamer waren met die tropische temperaturen getransformeerd tot volwaardige sauna’s. Afkoelen in de sneeuw was niet nodig, aangezien we hier de Vecht om de hoek hebben voor een heerlijk verkoelende duik. Dus dat deed ik dagelijks. Niet in m’n blootje, maar gewoon in bikini, maak je geen zorgen.