Stephanie Prinssen is tekstschrijver en yogadocent. Volgende week op deze plek: huisarts Hans Burggraaff.
Stephanie Prinssen is tekstschrijver en yogadocent. Volgende week op deze plek: huisarts Hans Burggraaff.

Zomerpride

Net nu mijn hersenen door oververhitting hun pan uit zweten is het natuurlijk mijn beurt om een verkwikkend stukkie op te typen, en dan het liefst over een in het voorbijgaan opgepikt onderwerp. Voorwaar geen sinecure, moet ik zeggen.

Want door het fenomeen staycation worden de straatpraatjes voornamelijk bevolkt door covidvakantiedromen en doorvertelde komkommernieuwtjes. Tja, waar jij van droomt zijn niet mijn zaken. En jou interesseert het vast geen biet dat een warme drol in een poepzakje beter aanvoelt dan een koude of dat manlief L. vanochtend gestruikeld is over zijn linkerteen. Nee, dat soort smakelijke smalltalk laat ik liever achterwege. Zodat ik je mee kan slepen in de gekleurde observatie die ik afgelopen zondag maakte tijdens een boottocht op de Vecht.

Aan boord van een riante sloep met voldoende afstandsruimte lag ik onder een welkom wit parasolletje heerlijk de luxematroos uit te hangen, terwijl er op de radar hardnekkig naar een verkoelend briesje werd gezocht. De zon deed zijn naamdag eer aan en het was heet. Zo heet dat het skai in no time van de kussens drupte en ik mij al watertankend - en ergens tussen een hittedelirium en een zonnesteek in - om de tien minuten in bleef smeren met een dikke factor 50 die ik voor een dalend graadje hoopvol tussen de koelelementen had gelegd.

Het mocht allemaal niet baten. Want nog voor ik pap kon zeggen was ik al in die zinderende slaapsluimer gezakt waarvan het lodderig naar anderen loeren wel het meest specifieke kenmerk is. En die anderen waren er. En hoe. Letterlijk alles wat kon varen of blijven drijven was uit de kast getrokken en dobberde in een bonte polonaise langs mij heen. Voorafgegaan door een werkelijk gigantisch regenboogkleurig unicorn-drijfparadijs-in-duplo had het veelkleurige spektakel wel iets weg van de Gay Pride Parade die we dit jaar hebben moeten missen. Alleen het antwoord op de vraag wat ik van al die bij elkaar ingestapte en daardoor spontaan samengestelde gezinnen op het water dacht, blijf ik je schuldig. Observeren kon bij deze temperaturen nog prima, maar voor nadenken was het echt veel te heet.