Oud is goud
Iedereen wil oud worden, maar niemand wil het zijn. Deze wijsheid las ik laatst in een tijdschrift dat ik vroeger zou bestempelen als ‘voor oudere vrouwen’. Inmiddels ben ikzelf net 36 geworden en met die leeftijd mag ik mezelf met recht bijna veertig noemen. Het beeld dat ik vroeger – toen ik pak ‘m beet 21 was – had van bijna-veertigers, is met het bereiken van deze leeftijd ook meteen onderuitgeschopt. Want als twintiger zag ik mensen van achter in de dertig als stabiele volwassenen die allemaal hun leven op de rit hebben. Mensen die weten hoe hun belastingaangifte precies in elkaar zit, die hun pensioen op orde hebben en die nooit met een gruwelijke kater wakker worden. Mensen die simpelweg in control zijn. Nu is mijn leven heus geen zooitje, maar van belastingen begrijp ik lang niet alles, m’n pensioen heb ik nog steeds niet geregeld en regelmatig vervloek ik ’s ochtends de vele glazen wijn die ik de avond ervoor zo gezellig weg heb zitten tikken.
Maar goed, er is ook heus wel wat veranderd. Dat ‘oudevrouwen’-tijdschrift – jahaa, het is de Libelle – waar ik voorheen nul raakvlakken mee had, blader ik nu graag even door. Ik geef het maar gewoon toe. En zo dolblij als ik vroeger werd van lange partynachten in een stampvolle kroeg of discotheek, vind ik nu de muziek al snel te hard en ben ik meer te porren voor terras, chardonnay en een goed gesprek.
Laatst liep ik met een vriendin door Weesp – richting Toeters voor die ultieme combi van terras, chardonnay en een goed gesprek – en toen hoorde ik mezelf zeggen: ‘Moet je kijken hoe mooi de petunia’s hier in bloei staan.’ En vlak daarna zei ik zelfs dat ik blij was dat het na alle warme dagen weer even lekker geregend had, want: ‘goed voor de planten’. OMG, zo’n uitspraak is toch wel het toppunt van oud(er) worden, dacht ik zo. Maar ouder worden is niet erg. Sterker nog: 'oud is goud', zei iemand bij Juwelier Luijer. Voor mijn verjaardagscadeau heb ik daar ‘oud is witgoud’ van gemaakt. Dus op naar de 37.