Nora is tekstschrijver, blogger op milesandmore.nl en social-mediajunk. “Een dag geen wifi is een dag niet geleefd.” Volgende week op deze plek: Stefan Stasse en Jan Kooper.
Nora is tekstschrijver, blogger op milesandmore.nl en social-mediajunk. “Een dag geen wifi is een dag niet geleefd.” Volgende week op deze plek: Stefan Stasse en Jan Kooper. Foto:

Oh sjanselizee

Weet je wat ik irritant vind? Mensen die fluiten. Dat snerpende, zogenaamd ‘vrolijke’ gejengel dat sommige mensen te pas en te onpas met hun lippen weten te produceren laat m’n nekharen overeind staan. En nu ik toch aan het klagen ben: ik erger me ook mateloos aan vaders die ‘papadag’ zeggen. Hoezo?! Noem het dan ‘het is ook mijn kind’-dag.

Maar de aanvoerder van mijn irritatielijstje is toch wel het in je hoofd hebben van een (irritant) liedje waarvan je de tekst niet kent. En dat tergende proces maak ik op dit moment mee. O sjanselizee, tudutududu, O SJANSELIZEE… Ik krijg het niet uit m’n kop. Het komt natuurlijk door de Tour de France. Hoe dichterbij de wielrenners bij Parijs kwamen, hoe hardnekkiger het deuntje in m’n hoofd werd. En toen de kopgroep afgelopen zondag daadwerkelijk de Champs-Élysées op fietste, begon ik het liedje zelfs te zingen. Het lullige is dat ik behalve ‘aux Champs-Élysées’ geen idee heb hoe de tekst van dit liedje verder gaat. En dat het in het Frans is helpt ook niet mee.

Vandaag ben ik godzijdank eindelijk van mijn oorwurm – want zo heet het officieel als je een irritant liedje in je hoofd hebt – af. Totaal sjanzelizee-loos en dus zen werk ik aan de keukentafel. Verplicht in thuisquarantaine, in afwachting van een testuitslag (ook al zo irritant!). Ons huis wordt geschilderd, dus af en toe hoor ik de schilders met elkaar en voorbijgangers praten. Gewoon, een rustige dag. Totdat ik ‘Nee! Dat vindt papa niet leuk!’ hoor. Ik kijk uit het raam. Een vader trekt zijn kind net op tijd weg bij de verfspullen voor ons huis. De vader praat met een net iets te harde babystem verder tegen het kind: “We gaan even lekker wat drinken. Hè? Want dat doen wij op papadag. Hè?”

Ik rol met mijn ogen. Mijn hemel wat gênant. Net als ik hoofdschuddend weer over m’n laptop buig hoor ik iemand fluiten. Is het de schilder? Geen idee. Ik neem me voor om me vooral niet te storen aan het snerpende gefluit, maar dan hoor ik het melodietje dat over zijn lippen komt… O SJANSELIZEE. Dit is niet mijn dag.