Een uurtje langer
Nog een paar dagen dan is het wintertijd, niet vergeten. Ik zeg dit vooral tegen mezelf. Afgelopen zaterdagavond ontstond bij ons thuis namelijk verwarring of de wintertijd nou wel of niet al was ingegaan. Het was donker buiten, de kaarsen stonden aan en we zaten met wijn en pepernoten op de bank. Hoe wintertijd wil je het hebben? Mijn man had gelijk, want hij dacht dat het nog steeds zomertijd was. Maar omdat ik nog in de ‘trust nobody’- sfeer van Wie is de Mol verkeerde, heb ik de exacte wintertijddatum even gegoogeld. Zaterdag 24 oktober gaat de klok om 3.00 uur een uur terug. Helder.
Toen ik een jaar of zestien was, was de zaterdag waarop de wintertijd in ging een van mijn favoriete dagen van het jaar. Of favoriete nachten eigenlijk. Sowieso was zaterdagavond dé avond waarop ik met een kloppend bakvissenhart uitgedost ‘de stad’ in ging. Aan zo’n tiener-uitgaansavond zaten in mijn geval twee regels verbonden. De eerste regel was van mij naar mijn ouders toe: geen knoflook in het eten op zaterdag s'il vous plaît. Om redenen die iedereen zal begrijpen. De tweede regel was van mijn ouders naar mij toe: ik moest om 3.00 uur thuis zijn en worden thuisgebracht. Dat laatste lukte wel (dankzij mijn zeroknoflooktolerancebeleid *insert knipoogsmiley*). Maar om 3.00 uur thuis vond ik natuurlijk onmenselijk vroeg. Dan begon het net leuk te worden. Goddank was er eens per jaar de avond van de wintertijd. Volledig geoorloofd een uur langer in de kroeg en tóch om 3.00 uur thuis, halleluja! Nu, twintig jaar later, word ik eerlijk gezegd al moe bij het idee om tot diep in de nacht aan de spreekwoordelijke lampen te hangen.
Dat er dit jaar door de huidige lockdown-light geen enkele tiener door het verzetten van de klok kan profiteren van het uurtje extra uitgaan, vind ik sneu. Maar laat ik het voor mezelf van de positieve – en vooral twintig jaar oudere - kant bekijken, want de klok gaat een uur terug en dat betekent een uur langer slapen. En dat is ook wat waard.