Vermomdkapje
Ik heb er eentje met bloemetjes, een blauwe, een bordeauxrode en dankzij het mondmaskerhandeltje van mijn zusje ook eentje met tijgerprint. Hoewel ik zelf had ingezet op kniehoge laarzen en de comeback van de riem, blijkt het mondkapje dé modemusthave van het najaar van 2020 te zijn. Niet die blauw met witte wegwerplapjes natuurlijk – die je schijnt te dragen met een draai in de elastieken om je oren. Want die zijn gewoon lelijk, als je het mij vraagt. Maar een duurzaam mondmasker in een knus kleurtje draag ik inmiddels met plezier. Want mooi of niet mooi, ik vind een mondkapje handig. Tegen corona natuurlijk. Of niet, geen idee. Nee, handig omdat het een instant incognitogevoel geeft. Want superleuk om in Weesp te wonen hoor, maar je komt altijd wel een bekende tegen als je de deur uit gaat. Ook als je daar geen zin in hebt. Dat gebeurt me vooral wanneer ik voor een snelle boodschap naar de Albert Heijn ga.
Gister nog. Met topfocus op het boodschappenlijstje dat ik vanwege luiheid niet heb opgeschreven. loop ik de winkel in. En meteen zie ik bij het fruit een bekende. Hij ziet mij nog niet en dat komt me goed uit, want deze man reageert op een simpel ‘hé’ altijd met ellenlange updates over zijn kinderen, steevast gevolgd door foto’s van afzwemmen. Snel trek ik m’n mondkapje hoger en sneak achter hem langs het volgende gangpad in. Gelukt.
Na de boodschappen loop ik door naar Gall&Gall. De vrouw achter de toonbank pakt twijfelend de fles die ik voor haar neerzet en scant ‘m, terwijl ze me onderzoekend aankijkt. “Zou ik even je ID mogen zien?” Met een grote glimlach onder mijn mondkapje zoek ik in m’n portemonnee naar mijn rijbewijs. “Ik ben 36", zeg ik, terwijl ik het pasje voor haar op de toonbank leg. De vrouw lacht flauwtjes. “Ja, dat dacht ik al wel hoor, maar het is lastig inschatten. Komt door die mondkapjes hè.”
Dus onherkenbaar én vijftien jaar jonger geschat, van mij mogen de mondkapjes nog wel even blijven.