Zet een ananas voor je raam
Als student kwam ik alleen in de zomer bij vrienden thuis. Je kende elkaar uit de stad waar je samen studeerde. Je kende elkaars kleine stinkkamer. Elkaars evenzo onfrisse huisgenoten en dat was het wel. Behalve in de zomer. Dan vertrok iedereen naar het ouderlijk huis. Daar werd je tijdens de vakantie als vriend warm onthaald en herkende je opeens je huisgenoot niet meer. Schone kleren. Geknipt haar. Verder was de tuin vaak enorm en smaakte de wijn naar – huh -goede wijn.
De vader was vaak van huis. Of zo laat thuis dat hij vaak bij hun nachtbrakende zoon en studiegenoten aanschoof. Zo ook die ene keer. In een posh dorp niet ver van het strand. Diep in de nacht met z’n allen bij de brandende korf. Vriend en ik waren al ruimschoots dronken. Overal lege flessen in het gras. En de vader... die arriveerde – minstens zover heen - iets na enen. Waar hij vandaan kwam, vertelde hij niet. Maar vrolijk, dat was hij. Weinig relaties in dit genoemde dorp hielden dan ook lang stand.
Juist daar hoorde ik het volgende verhaal: vrouwen die weinig (geen!) aandacht kregen van hun man zetten in die tijd een ananas voor hun raam. Een signaal dat geen uitleg behoeft.
Nu woon ik in Weespersluis en... nee... geen ananassen voor de ramen. Wel zag ik een mand uien. En ergens anders een enorme meloen. Ik denk daar dan natuurlijk niets bij. Ben je gek.