Waar zijn ze gebleven?
Vroeger. Toen de lucht nog schoon was en de seks nog vies. Vroeger. Toen de veters nog in de schoenen zaten en niet in de reet. Vroeger. Toen je nog telefoonboeken had waar je namen in kon vinden waar je samen met je vriendje nog onbedaarlijk hard om kon lachen. Ouders van huis. Draaischijftelefoon binnen bereik. Petra Poepjes in het boek. De voorpret kon beginnen. Als de slappe lach bijna verdwenen was dan pas ging je bellen. “Met mevrouw Poepjes?’ Deed je eerst zelf na. Weer lachen. Dan echt bellen. En ja hoor. “Met mevrouw Poepjes?’ Ik kwam nooit verder dan: ‘met Conny. ‘ ‘Met wie?’ ‘Conny’. Conny Plassen’. Om vervolgens helemaal gierend van het lachen nog de stem van mevrouw Poepjes op de achtergrond te horen. Onze middag kon niet meer kapot. Succes verzekerd.
En dat allemaal dankzij Het Telefoonboek. Alles stond erin. Naam. Adres. Woonplaats. Telefoonnummer. Hacken was niet nodig. Gewoon bladeren.
K. Bouter was een topper. Klaar Koomen: hilarisch. Bennie Boven (waar bent u dan?). Bennie Dood (wel waar). Wil Pijpen (die moet je bellen! Al wisten we niet precies waarom). En dan nu in Coronatijd de allerbeste, al zou ik die vroeger niet herkend hebben: Ko de Rood.
Laten we het lachen niet verleren. Blijf het kind in je voelen. Ga veel buiten spelen en geniet van de natuur. Op naar 2021. Ik wens u een licht jaar toe.