Koningsdrama
Omdat ik als seventieskleuter het protestlied met de paplepel kreeg ingegoten, keek ik redelijk beteuterd toen ik een jaar of wat geleden een puzzel cadeau kreeg met daarop een zanger die dit genre tot in zijn tenen beheerste. ‘Dat krijg je nou als je voor de lol een koningspoedel met diamanten leiband boven aan je sinterklaaslijstje zet’, lispelde mijn geweten nog. ‘Geestig, heel geestig’, murmelde mijn gevoel voor humor terwijl ik de replica van een albumhoes bekeek waarop een boomlange spriet afgetopt met een bos krullen van heb ik jou daar schijnbaar achteloos met zijn viervoeter langs een vloedlijn schuifelt. Sportief als ik ben, bleef ik lachen. Al was het wel even slikken. Mijn held. Een poedel?! Een puzzel?! Was de man van Mien en Vieze Lieze op z’n Toe maar jongens de beuk erin nu ineens tot een aardigheidje verworden om de tijd mee te doden? Niemand mocht daar de draak mee steken. Ook al viel meneer na het openen van de doos direct in duizend stukjes op de grond. Onhoorbaar pissig raapte ik Robert Long (en zijn hondje) bij elkaar en borg hen veilig op in hun kartonnen onderkomen. De doos zette ik pontificaal met de afbeelding naar voren in de toonkast die mijn eetkamer siert. En daar bleef hij staan. Geen vinger die hem beroerde. Totdat ik laatst, om de lockdownval van bed-werk-bank te ontlopen, de gewraakte box uit de kast trok en de inhoud ervan op tafel stortte. Klein formaat in mistige grijstinten of niet. Puzzelen zou ik. Fanatiek en vol focus toverde ik man en hond al vlug tevoorschijn. Daarna lag het stil. Hoe ik ook prutste en paste: ze bleven in het luchtledige zweven. Alle extra ingezette lampen, brillen en het gezamenlijk brullen van de hit Jezus redt ten spijt … ik kreeg het zand van de zee niet gescheiden, zag dat als stopexcuus en plofte lamlendig neer op de bank. Waar ik met lede ogen moest aanzien hoe poes S van stierlijke verveling pets, pats met een elegant pootje alles stukje voor stukje naar de grond dirigeerde. Het drama was toen wel compleet, ja.