Vlockdown
Terwijl de sneeuwstorm zondagochtend langs onze ramen suist, bedenken we vanuit ons warme bed – de kruik nog aan m’n voeten – dat een winter-wonder-wandeling wel een leuke zondagactiviteit is. Want hoera, er ligt sneeuw! En dan niet een lullig wit waasje op de straat dat na een uurtje weer is gesmolten. Nee, de sneeuwval heeft bijna antarctische proporties aangenomen. Mooi weer dus om mooi weer te spelen en even niet te denken aan corona en alle ellende die dat takkevirus met zich meebrengt. Wat nou lockdown? Het is vlockdown! Hup, de sneeuw in, net als de rest van Nederland.
Een sneeuwwandeling dus. “Dan gaan we over dat pad dwars door de weilanden, dan kunnen we maximaal van de sneeuw genieten!” Wisten wij veel.
We trekken de warmste schoenen, thermoshirts, jassen en handschoenen aan die we hebben. Ik doe nog wat vaseline op mijn handen – het voelt bijna heroïsch – en we beginnen aan onze tocht. We lopen langs sleeënde kinderen en een heleboel (bijzonder mooie) sneeuwpoppen in Weesp. I love sneeuw! Maar eenmaal op de Lange Muiderweg, waar de sneeuwstorm recht in ons gezicht staat en ik na tien minuten m’n ogen niet meer open kan doen omdat m’n wimpers aan elkaar zijn gevroren (niet echt, wel bijna) is de lol eraf. Als ik eraan denk dat we nog zeven kilometer ijskoud moeten ploeteren krijg ik het spontaan nog kouder. De woorden ‘omdraaien’ en ‘koffie’ vervliegen in de harde wind, of misschien spreken we ze niet eens hardop uit. Maar we draaien eensgezind om en lopen met de wind in de rug naar huis.
En eigenlijk zie ik onze terugtocht niet eens als een capitulatie. Ik bedoel: als je binnen uit het raam kijkt kun je zonder koukleumen ook van de sneeuw genieten toch? Dat huiselijke lockdownleven, met pantoffels, hete koffie en een warme kruik binnen handbereik, zet je blijkbaar niet zomaar van je af. En morgen ligt de sneeuw er ook nog wel.