Een wereld van verschil
Opeens dacht ik aan mijn overleden moeder. Ik gleed ’s ochtends vroeg met mijn ijzers over het pikzwarte, krakende ijs. Midden op de plassen. De wind schuin in de rug waardoor je opeens denkt dat je schaatstechniek helemaal je-van-het is. Terwijl ik nauwelijks beweeg, vlieg ik over het ijs. De naderende schaatsers daarentegen harken en ploeteren, met verwrongen gezichten. Heel absurd. Ik zie haar op het super-8-camerafilmpje. Geprojecteerd op een wit uitgerold scherm in de huiskamer. Gordijnen dicht. Zo’n rolletje kostte in die tijd fl.16,45, dus werd er niet klakkeloos mee gefilmd. Zoiets leverde natuurlijk hilarische beelden op. Ik zag mijn moeder op ouderwetse ski’s in bonte skikleren de Oostenrijkse papsneeuwpiste afdenderen. Gierend van de lach. En meteen erna het gekste shot ever: mijn moeder in de zomer in een BH op onze zeilboot op de Waddenzee. Zij dus met zonnebril, stoer kort haar en... ontbloot bovenlijf plus witte BH. Ontspannen aan de helmstok. Wij varen schuin met de wind mee. En achter ons langs, de andere kant op, een zeilboot. Bijna tegen de de wind in. Opkruisend. De bemanning in zware olieregenpakken. Stampend, overal opspattend water. Bibberend strijdend tegen de natuurelementen. Wat een contrast met mijn zonnende BH-moeder! En dat beeld dus midden op het ijs. Op de grote plas. Ik fladder ontspannen richting einddoel en overal komen mij links, rechts, zuur kijkende, hakkende schaatsers tegemoet. Ook vechtend tegen de natuurelementen. Dank je, moeders, voor deze mooie ervaring. Voor altijd in mijn hart.