Stephanie Prinssen is tekstschrijver en en communicatiemedewerker. Poes S is op Instagram te volgen onder to-cat-swoon. Volgende week op deze plek: huisarts Hans Burggraaff.
Stephanie Prinssen is tekstschrijver en en communicatiemedewerker. Poes S is op Instagram te volgen onder to-cat-swoon. Volgende week op deze plek: huisarts Hans Burggraaff. Foto:

Van de kaart

Zo, met die gigantische temperatuurschommeling hebben de weergoden februari wel even goed op de kaart gezet, ja. Stond ik vorig weekend nog breeduit bij een rokende vuurkorf te vernikkelen op de stoep van Toeters, liep ik op de zondag daarop alweer een dartele vlinder na te huppelen over een zonovergoten Weesper straat.

Stikkend van de hitte omdat ik, godbetert, in het voorbijgaan naar buiten de eerste de beste jas van de kapstok had gegrist. Waar, gezien het jaargetijde, alleen een dik donsding in een alarmkleur voor het grijpen hing. Waardoor ik er als een oververhit Michelinmannetje bijliep die de code rood van afgelopen week uit liep te zweten. En strak doorzetten, hè. Rits dicht, capuchon op.

M’n sjaal had ik gelukkig thuisgelaten, maar het begrip winter bleek ik moeilijk los te kunnen laten. Iets wat ik vlotjes op een lockdownkronkel afschoof. Want krampachtigheid als reactie op onbalans door plotselinge veranderingen komt in mijn woordenboek niet voor. Dacht ik. Tot ik dus die geelgevleugelde fladderaar rechts in het vizier kreeg terwijl links van mij een ijsberg van zeker een meter in het zonnetje lag te shinen.

Na een korte statistische analyse donderde mijn ijzige winterbeeld in stukken en kierde de zon mijn hersenpan binnen. Nog niet zinderend aan het zenit, maar hup … daar ging de rits. In één ferme haal naar beneden, tot-ie onderin stellig van de haast bleef steken en ik het rode gevaarte uit ongeduld maar over mijn hoofd uittrok.

Wat een opluchting, wat een bevrijding! Eén volledige nanoseconde was ik diep en diep gelukkig. Alsof Pasen en Pinksteren op één dag vielen. Daarna kwam ik weer bij mijn positieven en stond ik domweg weer op de hoek van de straat. En wat voor een straat. Een die toch echt een laan is én de meeste afkortingen van alle Weesper straatnaambordjes bevat: de Monseigneur Doctor Willem Hubert Nolenslaan. Ik googelde de goede man die ooit een groot politicus was en stuitte bij toeval op een manco waar Weesp zich mee op de kaart kan zetten. Want tussen alle Nolenslanen en -straten werden wij op Wikipedia NIET genoemd.