Stop! Politie
We hebben een pup en ze heet Mollie. Uitroepen zoals ‘té cute’, ‘om op te vreten’ en ‘OMG! Niet. Te. Doen.’, hoor ik dagelijks. En ik sluit me er volledig bij aan. Want Mollie is ook enorm snoezig, aaibaar en koddig. Precies zoals je van een puppy verwacht. En ze is ook – zoals je van een pup kan verwachten – nog niet zindelijk. Dat betekent tien keer per dag naar buiten, hondensnoepjes binnen handbereik en van elk plasje en poepje dat ze buiten doet een minifeestje maken.
Gelukkig had Mollie al snel door dat binnen poepen niet de bedoeling is. Hier spreekt een trotse hondenmoeder. Zodra ze enige aandrang heeft gaat ze voor de deur zitten en dan weet je dat je snel moet handelen. Uiteraard gebeurt dat vrijwel altijd als je net zelf op de wc zit, het eten precies klaar is of je pan met rijst op het punt van overkoken staat. Maakt niet uit, de pup moet poepen dus we gaan naar buiten. Dan zal ze wel direct bij het eerste het beste bosje haar kontje laten zakken? Nee. Onze hond gaat eerst nog een kwartier overal aan snuffelen en draait vervolgens het liefst haar drol midden op straat.
Vorige week liep ik met haar richting de Ossenmarkt. We staken de Hoogstraat over naar de Lange Vechtbrug en midden op die kruising besloot het wollige snoesje dat dit de perfecte plek was voor een grote boodschap. Mollie zakte door haar pootjes en had er letterlijk schijt aan dat er van beide kanten auto’s aankwamen. Als een soort slapstick-verkeersregelaar probeerde ik ondertussen met handgebaren en een rood hoofd de auto’s tegen te houden. Op dat moment reed een grote politie-SUV over de brug mijn kant op. De agent draaide met een grote grijns zijn raampje open. “U moet uw hond wel opvoeden hoor, mevrouw.” Ik stamelde iets in de trant van ‘sorry meneer agent’ en ‘ik ruim het natuurlijk op’. De agent lachte hard. “Ik blijf wel even staan om de weg te blokkeren.” Alsof Mollie het begreep, ging ze er nog eens uitgebreid voor zitten. Het gebeurt namelijk niet elke dag dat je kunt kakken onder politiebegeleiding.