Glasseks
Met dat ’s avonds nog steeds noodgedwongen in eigen omgeving vertoeven en een aangeboren afkeer voor de voorbereidingen van het songfestival had ik maandagavond tijd over voor de podcast over onze eigen malende molen De Vriendschap. Die een paar dagen geleden tot het geheime Genootschap van fluisterende molens is toegetreden en zich sindsdien gedraagt als Rooie Sien aan de Vecht door zichzelf als molen van genot met rode lampen uit te lichten. De link met de Moulin Rouge was al snel gelegd, waardoor ik prompt aan die drie paar harige melkflessen dacht die ik pasgeleden nog achter het raam van de City op zag lichten. Toen de heren van Niet schieten een even koket als kort optreden verzorgden die je als cabaretsnack uit de Theater Automatiek kon trekken. Het was ergens eind april, gok ik, en -aan hun dresscode te zien- op een zelfverkozen rokjesdag. Ze dansten nog net niet de cancan maar zongen er vrolijk een schunnig liedje bij waarvan ik de inhoud - een aanklacht tegen de kunst- en cultuursluiting? - door het uitzicht op die wit uitgeslagen stelten glad ben vergeten. Al kon ik de schuld ook geven aan de zonnige stem van Roos die ondertussen in de podcast plotsklaps het gruizige gefluister van Huub overnam. Totaal afgeleid door dit binnenkomen zonder kloppen, miste ik even de aansluiting en schoot ik direct weer terug in zich al eerder aan mij opdringende herinnering aan rokjesdag. Waarin ik mij nu voldaan de heren van plezier uitzwaaiend de Zwaantjesbrug zag overlopen om op zoek naar verder raamvertier de Slijkstraat in te slaan. Nu liggen de schiet-mij-maar-lekervaringen bij mij altijd al voor het oprapen, dus ver hoefde ik niet te lopen. Tot de eerste etalage van de lijstenmakerij, om precies te zijn. Want waar ik daar kunst in het betere raamwerk verwachtte, trof ik er een wel zeer triviaal object, namelijk een fles zeepreiniger voor museaal glas met een meer dan kanariegele sproeisnoet in de vensterbank aan. Waardoor ik voor de tweede keer die dag aan opgedrongen glasseks op afstand moest denken en het thuis op de bank uitluisteren van het molenverhaal nu toch echt volslagen de mist in ging.
Stephanie Prinssen is tekstschrijver en en communicatiemedewerker. Volgende week op deze plek: huisarts Hans Burggraaff.