Wat te doen bij vermissing
De emoties schoten van links naar rechts. Paniek werd wanhoop. Twijfels gingen alras over in angstaanvallen. Visioenen volgden. Van een lijk langs het spoor. Een massaal bezochte begrafenis. Het koesteren van haar laatste app. Hoe bijzonder ze was. Hoe het verder moest met haar drie kinderen en man.
Hoe? Wat? Waar? Waarom? Werkelijk alles passeerde de revue. Hoe kon het noodlot zo toeslaan. Ja. Ze kwam gisteren langs met het idee om te blijven slapen. Ze had haar tas bij zich. Even verlost van het juk dat gezin heet. Ze had zin in een goed glas wijn. Eerst samen met vriendin in het centrum. De Eendracht. Wispe. Daarna thuis en vervolgens dineren aan het Muiderbergse strand. Later koos ze toch voor haar bed thuis in Oegstgeest. Dus om 20.00 uur op de trein en tot de volgende keer....
Die ochtend belde haar man. Of hij haar kon spreken. “Is ze niet bij jou?”, vroegen we.
Wat volgde: politie (‘geen lijk, meneer’). Vriendinnenapps. Iedereen werd gemobiliseerd. En iedereen vroeg zich hetzelfde af: wat is er gebeurd?
Echter, ieder spoor ontbrak.
We hadden nog één troef: Find my iPhone. Meteen ontdekten we een signaal bij het Westerpark in Amsterdam (park-lijk!). Haar man kende er niemand... wie woont daar dan?
Een vrijgezelle vriend. Van vroeger. Eén die wel van een glas of meer houdt.
Zaak opgelost en 30 jaar ouder in een ochtend.