Schoolreisje
Ik stop een zakje gesmeerde boterhammen en wat koekjes in m’n rugzak. Het liefst zou ik er nog een pakje drinken (Taksi!) en een rolletje pepermunt bij doen, maar dat had ik niet in huis. Het zou het schoolreisje-gevoel wel compleet maken. Het is maandagochtend zeven uur – normaal gesproken niet mijn favoriete moment van de week – maar vandaag heb ik een kleine kriebel in buik. Het soort kriebel dat je ook hebt als je op vakantie gaat. Voor het eerst sinds tijden heb ik namelijk weer een werkafspraak buiten de deur. In Rotterdam zelfs.
Blij dat ik vandaag eindelijk weer eens mensen live zie, in plaats van via Teams of Zoom, stap ik de deur uit. Speciaal voor de gelegenheid heb ik m’n nieuwe rokje aan. Al weken staarde dat rokje vanuit de etalage van Thuiz naar me. Soms hoorde ik ‘koop me’ als ik langsliep. Dus dat deed ik. Lopend naar het station moet ik me inhouden om niet te gaan huppelen. Want de zon schijnt en kijk mij nou! Ik ga op pad! Ik ben een vrouw van de wereld!
In de trein kijk ik gelukzalig uit het raam. Dit voelt als een mini vakantie. Ik pak m’n boek erbij – want reistijd is een legitiem ontspanningsmoment. Het liefst zou ik m’n meegebrachte koekjes eten, maar ik denk niet dat ik m’n mondkapje af mag doen in de trein. Maakt niet uit, ik geniet. Een dag niet thuiswerken en een reisje met de trein heb ik zo gemist. Dan kraakt de luidspreker in de trein. “Dames en heren” klinkt de stem van de conducteur. “We hebben zojuist vernomen dat er een landelijke storing is. Deze trein zal niet verder rijden en zoals het er nu naar uitziet rijden er de rest van de dag geen treinen meer. U wordt vriendelijk verzocht uit te stappen.” Ik kijk op. We staan op station Amsterdam RAI. En de trein rijdt niet verder. En nu? Van m’n geluksgevoel is in een klap niks meer over. Met m’n staart tussen m’n benen stap ik uit de trein. Zat ik nou maar gewoon thuis te werken.