Op. Weg.
Oermensen zijn we. Echte mannen. Voor geen greintje vervaard. Beresterk. Onvermoeibaar draaien wij onze uren. Als steunpilaren waar het gezin op kan bouwen.
Maar wat blijkt. Wij mannen zijn het beu. We zijn moe. Doodmoe. Kapot. Op.
Waarom? Omdat de vakantie nadert. Omdat we al twee jaar niet echt weg zijn geweest. Ja. Zoiets gaat je niet in de koude kleren zitten.
Zoiets is natuurlijk puur psychisch. Zit in het hoofd. En juist op die plek ontstaat de gedachte: 'Ik heb het allejeesus ook wel verdiend zeg heeee'. En hoe dichter wij mannen bij de vertrekdatum komen, hoe erger het wordt. Want we verheerlijken de vakantie en de bestemming. Met name door de talloze aantrekkelijke Insta-beelden waar we zon, zee, strand, cocktails, relaxte bediening en overal gebruinde flanerende vrolijke lichamen voorbij zien komen. De geur van Piz Buin zonnebrandolie. Garnalen op de bbq… linnen overhemden, 16 kwadraats Hobie Cats… dat werk. We willen ons taalgebied verlaten. Weg van de kaaskoppen. En wel zo snel mogelijk verdwijnen in een hidden gem paradijs. Het liefst één waar je met exotisch geld moet betalen.
'Kees-Jan! Heb jij Wolf gezien? Hij was net nog hier. Waar ben je met je gedachten?!?! Let toch op! Hij kan zo in het zwembad vallen. Serieus? Moet ik echt alles alleen doen?!?!'
Vakantie dus. Met het hele gezin. Dat wel. 'Wolfje zit trouwens op de wc. Schrijft zijn naam op de tegels volgens mij.'
Fijne vakantie!