Muziek. Non-stop.
Je liep op straat en je hoorde een te gek nummer. Keihard. Je bleef staan en je zocht met oor en oog. Tweede verdieping. Ramen wijd open. Gordijnen fladderend ervoor. Beetje wind. Dan een half ontbloot lichaam. Glas rode wijn in de hand. En keihard vals meezingend. Dat allemaal op een zomerse donderdagmiddag. Midden in de stad. Niet alleen ik. Ook andere passanten bleven staan. Even gluren naar de bovenburen. Zo’n moment van onbegrensde vrijheid. Maling aan alles. Conventies terzijde geschoven. Misschien was dat het. De eenling die doet waar hij zin in heeft. Daa-haag werkmieren. Ik ga eens lekker muziek knallen.
Zoiets kom je nu niet meer tegen. In het centrum noch in Weespersluis. Misschien een paar bouwvakkers met arbeidsvitaminen op de radio. Maar die zijn van alle tijden. Nee. Niet iemand die ‘Kicked in the teeth’ van AC/DC (Powerage) over de straat headbanged. Een schreeuwende Bon Scott. Angus en Malcom met gierende gitaren. Even helemaal losgaan. Luchtgitaar. Draadloze microfoon bij de mond. “Two faced woman with the two faced lies..!!!"
Er zijn natuurlijk wel muziekmakende bewoners in Weesp. Maar dat zijn musici. Academisch opgeleid. Hebben een vleugel in die kamer die alles domineert. En oefenen met koptelefoon op. Zij spelen niet de luchtgitaar. Waarom zouden ze?
Ikzelf speel geen piano. Ken alleen noten van de kaasboer. Maar ik speel wel onregelmatig met vrienden de luchtdrums. Geen academische achtergrond maar MAN… wat ben ik er goed in.