Penny Lane.
Natuurlijk steken wij tijdens een vakantie in elke buitenlandse kerk, mits gigantisch groot of ont-zet-tond oud een paar kaarsen aan. We herdenken dan ons eerste kind, de hond van mijn schoonouders, onze veel te vroeg gestorven supervriend en mijn moeder. 4 kaarsen. Aangestoken door onze twee kinderen.
Mijn moeder is altijd erg attent geweest. En zelfs na haar dood kon ze deze gave gewoon voortzetten. Voorbeelden te over. Ons nummer is Penny Lane. Van de Beatles. Hoor je nergens. Toen ik het bericht kreeg dat ze opeens was overleden, reed ik plankgas naar de hospice. Welke radiozender ik die ochtend ook opzette, ik hoorde ons nummer. 2 maanden later vierden we mijn verjaardag. We wachtten bij een bar, op vrienden (-innen), om samen te gaan eten. Er draaide snelle disco. Tot opeens de boel werd onderbroken. Penny Lane. Ook een manier om iemand te feliciteren.
Een week later werd de wc van het vakantiehuis (van mijn moeder) gerepareerd. De loodgieter wilde 50 euro cash. Ik ging erop uit, op zoek naar een pinautomaat. Het waaide keihard. Ik stak voorovergebogen de straat over. En zag in mijn linkerooghoek een kreukloos briefje van 50 euro. Ondanks de wind bleef het prachtig liggen. ‘Bedankt mam’.
Ik krijg nu zomaar een goed idee: morgen vraag ik haar de Lotto-getallen van volgende week. Of overspeel ik dan misschien mijn hand?
Penny Lane, is in my ears and in my eyes…