Porn to be alive.
Ik vond het wat. Maar bovenal raar. Eerst zat de panty strak om de bovenbenen van mijn tante. Nauw om haar billen. Een prachtige blonde vrouw. Vrolijk met een aanstekelijke lach. Witte tanden.
En ik was nog geen 15.
Die panty.
Het bleef dubbel. De gebruikte panty hing steevast vastgeknoopt naast de kraan. Gevuld met vele resten, kleine brokken overgebleven zeep. Eerst handen bevochtigen. Dan ze langzaam heen en weer bewegen langs de panty van mijn tante. Ik moet zeggen: het werkte wel. Er kwam snel schuimend zeep op mijn handen.
Ze waren niet zuinig. Ook al had het gezin het niet breed. Het was simpelweg duurzaam. Geen verspilzucht. Rekening houden met de natuur, het klimaat. Precies dat. En dit was dus al heel (heul) lang geleden. Net zoals de ontbijtbroodjes tijdens de wintersport. Zoiets laat je niet achter. Dus aten wij, kinderen én volwassenen iedere middag de (plastic) zak aan de skiriem helemaal uitgehongerd leeg. Af en toe een Männer (luxe ski-pennywafel).
Maar dit terzijde. Niet iedere vrouw hoeft mijn tante te zijn. En niet iedere man mijn oom. Maar samen meedenken voor de volgende generatie. Zoals mijn tante deed. Voor mij bijvoorbeeld. Niets mis mee.
Volgend jaar rij ik elektrisch. Weg vuurplofverbrandingsmachine. Of nog liever: waterstof. Mijn tante zou trots op mij zijn. En dat allemaal door haar heel (heul)vaak gebruikte panty.