Kletskoek
Mocht je bij het woord handtaskletser direct aan een gigantische paarse teletubbie denken, leg dan je krant of scherm terzijde en lees niet verder. Anders moet ik ingaan op een onzinnige discussie over de geaardheid van Tinky Winky die eind jaren negentig al gevoerd is, en daar heb ik geen behoefte aan.
Nooit niet, maar zeker nu niet, nu Weesp in alle kleuren van de regenboog liefde, jezelf en vrijheid in het vaandel heeft staan. Dat ik daar trots op ben, wil ik ook nog even aan je kwijt, en dan ga ik nu weer in op wat je echt wilt weten, namelijk: waar gaat deze schifting aan de leespoort toch heen?
Nou, nog een stapje verder en dan laat ik het erbij. Want lees vooral ook niet door als je bij de naam Kwak aan een neefje moet denken in plaats van aan een edelmoedige eend van wereldklasse uit het oh zo Hollandse Groot Waterland. Die ooit (lees: in ’76) de stoute kledderspetters aantrok en een koning (zo rood als een tomaat en met opgerolde broekspijpen) uit zijn limonadebad trok om hem zijn uitgeleende goudstukken terug te vragen.
In dat verhaal zit ook een discussie, maar op die wil ik nu juist wél ingaan. En dan vooral op het niet mis te verstane maar breedsprakige gemompel van sleutelfiguur Mol, die er in de Vanveense fabelvertelling over Alfred J.K.-in mijn herinnering- wel vier minuten over deed om een eenvoudige optelsom te maken. Hardop en in het Mols, hè? Dat onderaardse taaltje waar het daglicht net niet genoeg doorheen schemert om ook maar enige samenhang tussen de klanken te zien.
Laatst had ik ook zoiets, toen ik achteloos mijn telefoon uit mijn rode laktas trok en een vol gekalkt scherm aantrof in een geheimschrift waar zelfs Google translate geen vertaling voor had. Tussen alle cijfers en letters kon ik nog net een 'kill RTBF in de 5c team 4/5 ts ts xzeen' debat ontwaren dat afsloot met een hekje. Zo’n handtaskletser ben ik dus wel, ja.