Zelfs de allerrijkste mensen kunnen geen slappe lach kopen
Mijn opmerking tijdens een mavo-4-les. Twee jongens. Helemaal plat van de slappe lach. ‘Sorry meester. Sorrrriiiiiiiiiihiihahahoehahahahahaaaaa.'
Vaak ontdek ik in eindexamen mavo (vmbo)-klassenleerlingen met een minderwaardigheidsgevoel. (‘Met mavo kun je niets, meester. Hou toch op met lesgeven. Het heeft echt geen nut. Vertel liever wat van uw mooie verhalen uit uw vorige levens’).
Ook al legde ik uit dat de maatschappij (wat een woord) echt wel zit te wachten op mensen met mavo-niveau én dat doorstromen naar havo en mbo tot de mogelijkheden behoort… het zelfvertrouwen nam niet toe. Totdat ik midden in de les niet boos reageerde op de lach-verstoring. En dus verrassend uit de hoek kwam met de oneliner boven in deze column.
Het effect was minstens zo verrassend. Er viel een korte stilte. Een vreemd soort besef drong door in de vele adolescentenhoofden. Opeens hadden ze iets in handen dat goud waard is. Duidelijk voelbaar steeg de eigenwaarde. Er werd meteen gezocht naar andere talenten. Die ook niet te koop zijn voor miljardairs.
Het lokaal barstte opeens van de energie. Hier zat een stelletje emotioneel-rijke figuren bij elkaar. Er werd met elkaar gekletst. Gepocht. Gelachen. Weg was de gelaten sfeer. Weg wanhoop. De toekomst was zonnig. Want deze generatie is er klaar voor.