What’s in a name
Ik fiets nu dagelijks in de ochtend en namiddag en zelfs weleens rond middernacht van Weesp naar Amsterdam en altijd weer terug. Mijn metgezel is dan het Amsterdam-Rijnkanaal. Vaak beland ik daar in mistige avonturen. Dat maakt het leven gek genoeg eenvoudiger. Je ziet bijna niks en wat je ziet is grijs. Meer niet. Deze mist conserveert het ochtendmasker, waardoor ik ‘s ochtends in Amsterdam met een soort gemummificeerde grimas de middelbare school door wandel. Even voor de spiegel alle plooien rechttrekken en licht masserend opwarmen. Dan gaat het wel weer.
Het kanaal geeft mij vreugdegevoelens. Het fietspad niet. Daar word ik regelmatig bijna getorpedeerd door helm- en sciencefictionbrildragende grijsharige vrouwen op raketfietsen. Sommige passeren mij wel met 60 km per uur. Het kanaal daarentegen is alsof je in Midden-Afrika opeens wordt opgeschrikt door de mater van een kudde olifanten. Met een lome snelheid glijdt een zware rijnaak geluidloos met je mee. Zachte golven in haar kielzog. Namen dragend als: Amalucia, Alida (klassiek), Claudia en Harja. Bij die laatste zie ik dan iets als Harriette en Jacobus. Of Harold en Janneke. Doordat ik vaak 2 km sneller fiets scheiden onze wegen na een paar heerlijke lome minuten.
Voor wie een alternatief zoekt voor de spa, ik kan het Amsterdam-Rijnkanaal aanbevelen. Serene rust versus angstaanvallen. Koud-warm. Nat-droog. Het vriendelijke ritme van de aak versus de hoofdstedelijke hoge energie. Ja, Weesp heeft het echt allemaal.