Ongemakkelijk
Het was bijna alsof het in slow motion gebeurde. Hij stak zijn arm naar me uit, z’n hand gestrekt en zijn blik op me gericht. Vrijwel automatisch hief ik ook mijn arm. Ik pakte zijn hand (en dacht nog: niet te hard knijpen, maar doe het wel krachtig), keek hem recht in de ogen en zei ‘Nora Schenk’. Een beetje trots op mezelf, omdat ik duidelijk de handen-schud-etiquette nog niet was verleerd, bekroop me ook direct een lichte paniek. O mijn god, ik heb iemand een hand gegeven. Mag dit wel?!
De man in kwestie, mijn zakelijke afspraak, gedroeg zich alsof we de afgelopen anderhalf jaar nooit iets anders deden dan handen schudden. Hij knikte met zijn hoofd richting een bureau en zei: "Ik wil je ook even aan mijn collega voorstellen. Dit is …" De naam van de vrouw, die enthousiast op me af kwam lopen, is volledig langs me heen gegaan. Ik dacht alleen: geef ik haar ook een hand? Is dat weer de norm? Of is knikken, lachen, eventueel een boks en ongemakkelijk ‘tsja corona’ zeggen beter? Toen de vrouw voor me stond pakte ze m’n hand en schudde ‘m hartelijk. Er wordt duidelijk weer geschud en I like it. Terug naar normaal.
Een paar dagen later had ik weer een zakelijke afspraak. Live. Ook dat is weer – bijna – terug naar normaal. Deze keer was het geen afspraak op kantoor, maar koffie bij de Eendracht. Ik liep naar binnen en in de hoek stond iemand op. 'Jij bent vast Nora!' Blij met deze herkenning liep ik naar haar toe. Automatisch en in de veronderstelling dat het nu weer mag, stak ik mijn hand uit. De vrouw hield haar handen voor haar borst en schudde afwerend. “Nee, doe maar niet, het is nog steeds corona hè…” En daar had ze natuurlijk een punt.
Ongemakkelijk maakte ik met mijn uitgestoken hand een zwaaibeweging. Zo vanzelfsprekend als het was om tijdens de pandemie geen handen te schudden, zo verwarrend vind ik de wel-of-niet-schudden-situatie nu. Zijn er meer mensen die hiervan in de war raken? Dan kunnen we elkaar een hand geven.