Patstelling
En toen was het ineens de dag die je wist dat zou komen, ook al heb je je handen de ontvelling gewassen en kun je met je gebruikte mondkapjes als een ware Christo het hele stadhuis inpakken. Die dag was er voor ons geen speld tussen de twee streepjes op een thuistest te krijgen en werd het direct PCR’en geblazen.
Dat de uitslag hiervan in huize Boom een patstelling veroorzaakte waar de hond (het Chinese sterrenbeeld van Manlief L.) geen brood van lustte, zal je niet verbazen. Want één van ons was niet ziek en toch met een positieve uitslag behept, terwijl de andere (ik noem geen namen) bijkans de schoorsteen inklom om haar negativiteit van de daken te schreeuwen. Een actie waarop manlief mij (ja ja, ik was het) prompt per ongeluk even een kwartiertje buitensloot. Geen idee of het nu dit gebaar was of de extra frisse lucht, maar bij zinnen kwam ik wel.
En hoe. Als de wiswiedeweerga vloog ik door de agenda’s, belde, chatte en appte iedereen die het écht moest weten en verslond terloops alle overheidsvoorschriften voor mensen met corona en de (nog) onbesmette partners ervan. Binnenblijven, geen bezoek, geen koffie bij Toeters, geen ommetje, geen boodschap om de hoek. Strikte quarantaine dus, en dat voor allebei. Geen kleinigheid voor twee van die types die dagelijks dolgraag buiten de lijntjes kleuren. Laat staan dat we die aerosolische minidruppels konden bewegen om niet door de ruimte te vliegen.
Maar de uitslag loog er niet om, dus we gingen de uitdaging aan. Dan maar even niet zingen, fluiten, dansen en met consumptie spreken voor patiënt Boom. Maar dat zou hem net een nanoseconde lang lukken, dus gooiden we het over een andere boeg en dobbelden (lees: vochten) we online om scheiding van bed, bank en plee. Maar hoe driftig er ook met de virtuele stenen werd gesmeten: we liepen moer en moervast. Alleen manipulatie kon ons nog hieruit redden. Via een appje betrok ik patissier B. in mijn intrige. Waarna de strijdbijl in een keurig verdeeld huize Boom onder zijn zalige oliebollen werd begraven.