Zo redde ik…
…op 18-jarige leeftijd diep in de zomerse, zwoele feestnacht wel 20 leeftijdsgenoten van een wisse dood. De elektrische straalkachel kreeg een tik van een rennende partyganger. En de moordende machine belandde bijna in het zwembad. In één machtige beweging trok ik - duikend op de stenen - het suïcidale apparaat aan wal.
Een massale elektrocutie voorkomend. 20-22 aangeschoten geslaagden. Voor hun middelbareschooldiploma. En allemaal in een luttele seconde een korte, doch pijnlijke dood gestorven. Gillende mensen bij het zwembad. Eén trekt haar kind uit het water en sterft met haar. De feestmuziek valt in een klap uit. Een doodse stilte resteert.
Landelijke televisie spreekt van schande. Dat zoiets kon gebeuren. De school werd nog datzelfde jaar een bedevaartsoord. Alle namen samen in één rij op het lokale kerkhof. De families zouden emigreren naar verre oorden. Australië. Canada. Weg. Een groot gat achterlatend.
En allemaal dus niet gebeurd. De massale dood vond niet plaats. Dankzij die ene puber. Die in een kort moment - wat zeg ik: split second - de tegenwoordigheid van (benevelde) geest had om deze zwarte bladzijde in Zeist weer van kleur te doen veranderen.
Iedereen lachte verder, zong, dronk, zoende, gilde en liet zich opnieuw in het zwembad jonassen. Allemaal prachtige levens die bloedjes van kinderen zouden opleveren. Carrières in het vooruitzicht en spannende avonturen in de maak. En dat maal 20, 22. Een boze, radeloze Magere Hein achterlatend. See you later, alligator.