'In alles zit een Extra-verhaal'
Twintig jaar geleden stapte ze voor het eerste de redactie binnen, dus eindredacteur Marieke van Veen viert dit jaar ook nog eens een persoonlijk jubileum. De samenstelling van ‘haar' redactie is in die tijd een aantal keren van samenstelling gewisseld. Nu weet ze zich omringd door Hans Peijs en Isabeau van Halm.
WEESP De overeenkomst van onze redacteuren is dat ze verschillend zijn. Dat leidt weleens tot vermakelijke redactieoverleggen, maar uiteindelijk levert het een gevarieerde onderwerpkeuze op - en daar gaat het om.
Met de eerste prik al in de bovenarm is Hans de oudste van het stel. Isabeau is de jongste: “Qua leeftijd had ze mijn dochter kunnen zijn”, weet Hans. Marieke zit daar precies tussenin. Ze is blij met deze mix van leeftijden en karakters. “Het is heel belangrijk voor het maken van keuzes voor onze Extra-verhalen”, legt ze uit. “Hans is een ouwe rot in het vak, no-nonsens, die veel weet van de lokale politiek, lokale sport en lokale ondernemers. Isabeau is 27 en woont pas kort in Weesp. Ze zoekt haar weg nog in Weesp en is heel nieuwsgierig naar alles - dat maakt haar blik heel fris. En ikzelf zit er qua leeftijd tussenin; ik combineer werken met moeder zijn, woon in Driemond en houd erg van human interest en kunst en cultuur. Daarnaast hebben we nog een paar freelancers, zoals Nora Schenk die alles enthousiast en energiek benadert.”
Zaterdagochtendmoment
Die mix van redacteuren en netwerken zorgt ook voor een mix in de Extra-verhalen en sluit volgens Marieke weer aan bij de verschillende interesses van de lezers/leden. “Ik vind een onderwerp waar Hans mee komt soms niks, hij vindt een onderwerp van mij weleens weinig interessant. Dat geeft niet. Elke lezer slaat weleens een verhaal over, ook bij andere kranten of websites. Als jij mij vraagt wat nou typisch een verhaal voor WeesperNieuws Extra is, is het antwoord eigenlijk: in alles zit een Extra-verhaal. Maar voor alle redacteuren geldt denk ik wel dat ze heel veel plezier beleven aan en voldoening halen uit het maken van de Zaterdagportretten. Er is dan meer ruimte en tijd om met mensen de diepte in te gaan. Dat zijn vaak heel openhartige gesprekken waarin mensen veel van zichzelf blootgeven. Dat zij hun verhaal in onze handen durven leggen, vind ik een enorm blijk van vertrouwen en waardering. En dan de mooie foto’s van Brian Elings erbij. Daarmee willen we de lezers echt zo’n heerlijk zaterdagochtendmoment geven waar we zelf zo van houden.”
Politiek geknetter
Gaan we veertig jaar terug, de tijd dat woonwijk Aetsveld werd gebouwd, dan zien we Hans ook al achter de (toen nog) schrijfmachine zitten. Als beginnend journalist schreef hij voor de Nieuwe Weesper. Ook toen volgde hij de politiek, die toen flink kon knetteren vanwege de ‘characters' die je toen in de raadsbankjes aantrof. "Als ik eraan terugdenk, hoor ik Cor van der Poel en Ko Anthonisse nog steeds. Dat heb je nu toch wel minder.” Hans weet zeker dat de afstand met de politieke bestuur veel groter wordt als Weesp volgend jaar bij Amsterdam aanschuift, al krijgen Weesp en Driemond een eigen bestuurscommissie. "Ik heb jaren voor IJburgerNieuws geschreven en daar heb ik gemerkt hoe lang de lijntjes met de gemeente kunnen zijn. Daar staat tegenover dat er meteen een vervanger klaarstaat als er woordvoerder vrij of ziek is.” Maar verder: de onderwerpen en ‘het spelletje' zijn volgens Hans nog hetzelfde. "In de lokale journalistiek schrijf je over de dingen die dichtbij je liggen. Het is ‘aanraakbaar'. Als ik door de stad loop, kom ik langs heel veel dingen waar ik over geschreven heb. En toch zie je steeds weer nieuwe dingen. Ik vind het heel leuk om weer te doen”, zegt Hans, die tussentijds voor onder andere Panorama en Metro schreef. Nu combineert hij WeesperNieuws met InstallatieNieuws en Rij-instructie, twee branchebladen die Enter Communicatie uitgeeft, zusje van Enter Media. Schrijven voor de krant in de eigen woonplaats betekent dat je op straat vaak aangesproken wordt over een artikel. Hans vindt dat directe wel geinig. "Behalve op social media. Wat daar soms voor een gezeik voorbijkomt. Daar kan ik niks mee.”
'Lokale journalistiek is aanraakbaar'
Dicht op je lezers
Isabeau woont dus nog maar kort in Weesp, in Leeuwenveld om precies te zijn: daar waar de stad enorm uitbreidt en waardoor ook het sociale en culturele gezicht van Weesp (iets) zal veranderen. Ze heeft een gedegen journalistieke opleiding, liep stage bij Nieuwsuur en deed freelancewerk in binnen- en buitenland. Toch trekt de lokale journalistiek in haar nieuwe woonplaats. "Je zit hier het dichtst op je lezers, dat wil ik graag.” Marieke en Hans brengen veel Weesper kennis en contacten in, Isabeau voegt daar de blik van de nieuwkomer aan toe. En ook dat is heel waardevol voor het WeesperNieuws, dat uiteraard ook door veel nieuwe inwoners wordt gelezen. "Ik zie bijvoorbeeld eerder wat er in Weespersluis gebeurt. Voor een zaterdagportret breng ik Weespers aan die voor Hans en Marieke misschien al bekend zijn, maar waar ik heel benieuwd naar ben. Of juist Weespers uit een jongere generatie, zoals laatst zangeres Meau. Ook sta ik er versteld van hoe mooi Weesp is: schitterende plekjes die voor mensen die hier al langer wonen gewoon zijn geworden. "Mijn blik op de stad is daardoor net weer even anders." Bovendien is met Isabeau de onlinegeneratie nog nadrukkelijker aan boord. Ze introduceerde al infografieken en wil ook snel ‘iets' gaan doen met video op het WeesperNieuws-kanaal.
Favoriete verhalen
Werken op een lokale nieuwsredactie vraagt een brede interesse. Een gemiddelde werkdag kan zomaar bestaan uit een verhaal over een 50-jarig huwelijk, de achtergronden bij een politiek besluit en een mooi persoonlijk verhaal over iemand die een berg op fietst voor het goede doel. Uiteraard heeft iedereen zo z’n eigen favoriete type verhalen? Isabeau: “Verhalen die ertoe doen en die persoonlijk zijn: meestal zit dat in dezelfde hoek. Een portret naar aanleiding van twintig jaar homohuwelijk is daar een voorbeeld van.”
Voor Hans is het interview dat hij maakte met de ernstig zieke Janton Stork, vlak voor zijn overlijden, het meest bijzonder. “Op de redactie hebben we er uitgebreid over gehad: moeten we dit wel doen? Ik ging met lood in mijn schoenen naar Janton toe, maar het werd gelukkig een heel fijn gesprek. Het interview is op zijn drukbezochte begrafenis rondgedeeld door de familie. Blijkbaar heb ik hem in dat artikel goed weten te treffen.”