Aanraken
Gisteren bespraken 3 interessante vrouwen mijn columns van 2021. Ze wilden meer weten over de sensatiegevoelens (column week 1 januari) die ik ervoer van de oud & nieuw-zoen. Ik was een jaar niet aangeraakt door mensen buiten mijn gezin.
Die sensatie leidde tot ingezonden boze brieven. Van mensen die klaagden dat ik mij niet aan de coronaregels hield.
Maar goed. Die sensatie, daar was men nieuwsgierig naar.
Ter vergelijking vertelde ik over mijn vroegere vechtsportcarrière. Kempo kung fu. Pencak silat. Kickboksen. Mijn eerste keer moest ik sparren tegen een boom van een kerel. Ik vroeg hem af te spreken dat we elkaars hersenen niet naar planeet Parkinson zouden schoppen. Dus rest van het lichaam: prima. Natuurlijk kreeg ik meteen veel te harde beuken op de borstkas.
Echter... de te verwachten pijn ontbrak. Sterker... ik moest lachen. Ik genoot van de aanrakingen. Op plekken waar niemand ooit kwam. Deep tissue.
De kickbokser vertaalde mijn reactie anders. Ik kreeg snoeiharde trappen op mijn dij. En dat maakte de oermens in mij wakker. Door mijn professionele voetbalachtergrond schopte ik hem links en rechts. En dus ging de woudreus na 5…6... harde, goedgemikte kicks tegen de grond. Nog een sensatie erbij.
Mijn gesprekspartners waren intussen afgehaakt. Even was ik uit het veld geslagen (wat de reus niet lukte) en vroeg empathisch naar hún diepere gevoelsmomenten. Maar het momentum was weg. Het ging alweer over andere - veel interessantere - zaken.