Verwend?
Zoals katten hun territorium vergroten door in steeds grotere cirkels te lopen, zo verlieten wij kaalgewandeld Weespersluis. Het werd de Larense heide. De kinderen zijn daar al tig keer geweest. En dus maakten ze kotsgeluiden en dito -bewegingen. Mond open en hun darmen helemaal leeg laten lopen op de vloer. Fake. Ik zeg het er maar bij. ‘En de klimbomen dan’? De deur stond zowaar op een kier, maar kon zo weer dichtwaaien. ‘Jullie durven vast niet in die hoge, gevaarlijke klimbomen met die buffels eronder die je meteen op de hoorns nemen als je één fout maakt’. ‘Nee. Niet die kleuterklimbomen. Die zijn voor baby’s.’
In de auto passeren we McDonald's. En die wordt meteen keihard meeonderhandeld door de oudste. Bij aankomst lopen we een ongelooflijk saai lang stuk en voelen we dat die twee aanvoelen dat ze in de maling zijn genomen.
En dan vindt het wonder plaats. ‘Kijk. Je ziet hier de nog warme klont van de buffel. Die heeft zich dus verstopt. En dit is dus de klimboom waar het om gaat. Ik zou zeggen: laat maar zien.’
De transformatie is... ja… buitenaards. Meteen grijpen ze een tak en klimmen zich naar eenzame hoogte. Op de vraag of ze een buffel kunnen zien, knikken ze. Wij, ouders, spelen buffelangst.
Na een tijd is de magie over. We wandelen voldaan naar de auto. En de ouders werpen een blik van succes naar elkaar.
Thuis eten wij vis met gegaarde paprika en linzensoep. De kinderen twee cheeseburgersfrietkipnuggets en een McFlurry om de boel mee dicht te kitten.