Naar de kerk
Ik ga niet graag naar een kerk. Het ademt voor mij de misstanden van de schijnheiligen. De goede heiligen doen daar helaas niets aan af. Wanneer was ik voor het laatst in een kerk? Met mijn kinderen in het buitenland omdat ze altijd een kaars willen opsteken voor hun overleden oma? Bij onze huwelijksvoltrekking?
Ditmaal liep het anders. Ik appte een straatgenoot om een snelle TGiF-bier te doen (Thank God it’s Friday), maar hij moest voor zijn corona-gezin zorgen. Een ander appte weer dat hij met een buurman in de kerk zat. Ik was thuis met één van mijn kinderen. Voordat ik het wist stonden we samen in de brrr kerk. En daar - het leek wel een surpriseparty - was zo’n beetje heel Weesp. Weespersluisers. Aetsveld. Zuid. Leeuwenveld. Alle wijken waren vertegenwoordigd. Kinderen liepen vrolijk rond. Ik waande mij even in een film toen een bediende vroeg wat ik wilde drinken. Dat was duidelijk. De hele tafel bier. Een kind pakte een laatste vlammetje uit de borrelschaal en wist meteen hoe het gefrituurde kleinood aan zijn naam kwam. Beetje spugen. 2 glazen water.
Met verbazing keek ik rond. Iedereen was uitgelaten. Stelletjes denderden binnen. Dronken 1 glas en vertrokken om later opnieuw weer binnen te komen. De bediening was puik. Het eten verrassend goed. En ik was vroeg weer thuis. Wat een avond. Wat een kerkbezoek. Ik voelde mij een ware schijnheilige. Een ongelovige waarvan de ziel was gewonnen. Ga zo door Wispe.