Keizerrijk der leugens.
Niet lang geleden droeg Rusland met verve de titel: Empire of Evil. Inmiddels heeft het land zichzelf een nieuwe naam aangemeten: the Empire of Lies.
Vergelijkingen gaan mank maar een soortgelijk mini-keizerrijk bevindt zich nu in huize Van de Kuil. En wel in de handpalm van mijn dochter. In de vorm van een klein apparaat. Een soort doos van Pandora. Het is een iPhone. Een oude van mij. Oud maar goed genoeg om de eerste leugens op onze dochter af te vuren.
In nog geen 20 minuten was er een fikse ruzie. Niet tussen twee buurlanden. Wel tussen vier klasgenoten. Normaal schattige meisjes die het liefst buiten in de modder spelen. Nu werd er mee gegooid. Het 3D-meisje dat ieder dag bij ons aanbelt, spuwt nu kwaad als duivels personage in een spel. De ruzie eindigt in een huilpartij. Onze dochter is ontroostbaar.
Eén moeder slaat alras alarm en de volgende ochtend wordt het probleem op de trampoline tot op het bot doorgesproken. En oplossen zullen ze, de meisjes. Met de maters als leeuwinnen in een kring erachter. Alles was een misverstand. Verkeerde timing en dito woordkeuze. Omhelzingen volgen. En de vriendschapsband is weer strakker aangetrokken. Een zucht geeft lucht. Deze geeft ook verlichting. Was alles maar zo makkelijk. Och arme…waar is Vera Poetina als je haar nodig hebt.