Goed doen in Weespersluis
Oké. Dit onderwerp haalt het niet bij het verdriet van Oekraïne. Maar toch. Klein leed is ook leed.
Beeld je eens in: je bent 17 jaar. Op zoek naar je identiteit. Je hebt vrienden. En je bent wie je vrienden zijn. In coronatijd zag je ze nauwelijks. Wat restte was het contact via je telefoon.
En opeens stond Jamiro voor mij. Op een ochtend na de les. In de klas. Hij stamelde, stotterde... of ik een telefoon voor hem had. Terwijl ik nadacht, liep hij al weg. ‘Toch bedankt, meester.' Ik stelde hem wat vragen. Dit waren zijn antwoorden: gescheiden ouders. 4 zussen. 1 broer. Wonen bij zijn vader. Die zo veel schulden heeft dat er letterlijk vaak geen brood op de plank is. Laat staan een refurbished telefoon voor Jamiro. Jamiro krijgt dus geen berichten binnen. Weet vaak niet dat een les niet doorgaat. Enzovoort. Sociale armoede.
Ik vroeg daarom in de Weespersluis Marktplaatsapp of iemand misschien een telefoon over had. 1 vrouw reageerde snel. En was blij dat ze haar iPhone 7 aan Jamiro kon geven. De volgende dag: Jamiro’s ogen straalden ongeloof. Een iPhone box?! 1 april zeker. Hij was zichtbaar geraakt. En verlegen. Hij mompelde iets en weg was onze vriend.
Moraal? Ik ben blij dat er vrijgevige mensen in Weespersluis zijn met overbodige telefoons. Waardoor Jamiro’s leven opeens een verrassende positieve wending krijgt. En meneer is back in town. Binnenkort krijg ik een appje van hem.