Pannenkoekplant
Ik haal enorm veel genoegen uit planten die goed groeien onder mijn bezielende liefde. Toch zijn er weinig planten die dat doen. Ik zou best zo’n plantenvrouwtje willen zijn bij wie je thuis tussen de hangplanten en bananenbomen door moet slalommen. En ik zou ook best groene vingers willen hebben. Maar een plant verzorgen kost tijd en geduld. En dat is net iets waar ik weinig van heb. De af-en-toe-een-plens-water-in-de-pot-strategie die ik graag toepas, blijkt niet ideaal. Zo zijn er afgelopen maand een basilicumplant, een orchidee en een peterselieplant gestorven onder mijn bezielende liefde.
Toch is er één plant waarbij de liefde wederzijds is. De pannenkoekplant. Ooit kreeg ik een stekje met drie blaadjes van mijn zusje. Dat stekje is inmiddels – onder mijn supervisie – uitgegroeid tot een Big Momma, die zelf weer stekjes geeft. En inmiddels geven de stekjes ook weer stekjes. Het houdt niet op, niet vanzelf. Gevolg: de hele vensterbank vol pannenkoekplanten en een echtgenoot die dat niet mooi vindt. Om hem een plezier te doen gaf ik vorig jaar een pannenkoekplantje weg aan iemand die ik zorgvuldig had gescreend en die aan al mijn adoptievoorwaarden voldeed. Zo’n stekje is toch een soort kind. Afijn, na een maand vroeg ik hoe het met de plant ging. “O die,” zei ze nonchalant, “daar zaten vliegjes op, dus die heb ik weggegooid.” Wat?! Zo is het gekomen dat ik huiverig werd om mijn pannenkoekplantbaby’s weg te geven.
Toch heb ik laatst besloten om opnieuw zelfgestekte pannenkoekplantjes ter adoptie af te staan. M’n nieuwe foster-parents-criterium: iemand die wel een beetje pannenkoekplantliefde kan gebruiken. Sharing is caring, zeggen ze toch? En dat werkt! Van de vier uitgevlogen pannenkoekjes hebben er twee van hun nieuwe moeder zelfs een naam gekregen (allebei Peter, om voor de hand liggende redenen). Ik hoop dat deze weggegeven plantjes op hun beurt ook weer pannenkoekpuppy’s krijgen, die door de nieuwe eigenaar op haar beurt ook weer worden weggegeven aan iemand die een beetje pannenkoekplantliefde kan gebruiken. Een soort kettingbrief twee-punt-nul. En dan hoef ik zelf dus helemaal geen plantenvrouwtje met groene vingers te zijn.