Zo ver weg en toch zo dichtbij
MensenEr vloeien de nodige tranen en zakdoekjes worden kwistig gedeeld. Op de bijeenkomst woensdagmiddag van stichting Vrouwen van Weesp zijn behoorlijk wat mensen afgekomen om nabestaanden, families en vrienden van slachtoffers een hart onder de riem te steken. Er wonen natuurlijk ook mensen uit Turkije en Syrië in Weesp. Vooral meeleven met elkaars verhalen is de bedoeling, er even voor iemand zijn om een luisterend oor te bieden. Iedereen weet een ding zeker; de ramp is verschrikkelijk en niet te bevatten.
Fahima Popal van de stichting Vrouwen van Weesp heet iedereen welkom met thee of koffie en op de tafeltjes staan schaaltjes met Weespermoppen. Wanneer de meeste een plekje gevonden hebben komen de verhalen los. Een Syrische man aan onze tafel spreekt nog geen Nederlands en amper Engels, maar de tranen staan in zijn ogen als hij op zijn telefoon beelden laat zien van het rampgebied in Syrië. Hij heeft iemand via FaceTime aan de lijn die daar ter plekke laat zien hoe mensen samendrommen rondom kleine vuurtjes tussen de puinhopen om even op te warmen. De beelden zijn niet van deze tijd. Het is alsof je naar een scène kijkt uit een film over de middeleeuwen.