De marathon lopen zonder een hand voor ogen te kunnen zien
WEESP - Jeroen van der Linden uit Weesp is zo slechtziend, dat hij geen hand voor ogen ziet. Dat weerhield hem er niet van de marathon van Amsterdam te volbrengen. Dankzij de hulp van zijn 'buddy's' Bjorn van der Neut en Maarten Sluyters. "Opgezweept door het publiek ging ik in de laatste kilometer steeds harder lopen. Totdat Bjorn riep: hé rustig aan, ik hou je niet bij."
Het linkeroog van Jeroen heeft een zicht van vijf procent, met beide ogen ziet hij slechts twee procent. "Ik kijk dus vooral met links. Je moet het je voorstellen alsof je in een auto zit met een sterk beslagen voorruit. Hoe verder ik naar voren kijk, hoe waziger het wordt", legde Jeroen eergisteren uit op Radio Weesp.
Toch kan Jeroen aan hardlopen doen. Meestal met een buddy, iemand die naast hem blijft lopen en instructies geeft. "Voor de marathon moest ik vier keer per week trainen, maar zoveel buddy's heb ik niet, dus deed ik dat soms alleen. Maar in een wedstrijd heb ik de buddy echt nodig." Voor de marathon van Amsterdam zelfs twee: Maarten Sluyters uit Bussum en Bjorn van der Neut uit Weesp. Bjorn, een bekende in het Weesper hardloop- en triatlonwereldje, maakte Jeroen enthousiast voor de hardloopsport. Maarten deed al eerder aan marathons en gaf zich op als vrijwilliger bij Running Blind, een organisatie in Amsterdam waar slechtziende hardlopers terecht kunnen voor begeleiding. "Ze hebben mij meteen aan Jeroen gekoppeld, twee dagen later stonden we al op de trainingsbaan. Het klikt goed tussen ons, we lachen veel en hebben tot nu toe geen grote brokken gemaakt: af en toe een struikelpartij",vertelt Maarten.
Rood lint
Jeroen is tijdens het hardlopen met een opvallend rood lint verbonden aan zijn buddy. Daarmee raken de duo-lopers elkaar niet kwijt. Het helpt Jeroen ook met zijn evenwicht. Verder geeft het herkenning aan andere lopers. De buddy leent als het ware zijn ogen uit aan Jeroen en begeleidt hem met alles. Bijvoorbeeld met korte instructies om stoepjes op en af te gaan, obstakels te ontwijken en op het parcours te blijven. Ook zorgt de buddy voor mentale support: want of je nu blind bent of niet, die 42 kilometer en 195 meter is een conditionele uitputtingsslag die veel van je vraagt. Zondag waren de omstandigheden in Amsterdam ook nog eens behoorlijk zwaar: hoge temperatuur en veel wind. Maarten liep de eerste 25 kilometer mee met Jeroen. Dat ging als de gesmeerde bliksem. Onderweg kregen Jeroen en Maarten (en later Bjorn) veel aanmoedigingen, vooral van andere lopers. "In diverse talen. Dat gaf steeds weer een kick", zegt Jeroen. Op een strategisch punt nam Bjorn het lintje over en spoedde Maarten zich met de metro naar het Olympisch Stadion om de finish van Jeroen te filmen. Zo'n tien kilometer voor het einde zag Jeroen het eventjes niet meer zitten. "De bekende man met de hamer. Bjorn heeft mij er toen echt doorheen moeten trekken." De aanmoedigingen van het publiek op de Amstelveenseweg en in het Olympisch Stadion gaven Jeroen echter vleugels. "Dat gaf zo'n adrenalineboost dat ik alle pijn vergat. Ik liep in één ruk naar de finish. Eenmaal in het stadion deed ik er nog een tandje bij. Totdat ik Bjorn naast mij hoorde: hé man, doe eens rustig aan, ik hou je bijna niet bij, haha!" Met de armen in de lucht passeerden Jeroen en Bjorn de finish. De klok boven de meet gaf 4.44.35 aan. Een tijd waar Jeroen dik en dik tevreden mee is. "De marathon lopen was echt een droom voor mij", zo kijkt Jeroen trots en voldaan terug. Volgend jaar weer? "Gisteren zei ik van niet. Maar vandaag had ik al weer gedachten over wat ik kan doen om die man met de hamer op afstand te houden. Dus..."